Cheers Nicolas!
- Door Fred
- september 22, 2022
- 08:36
Ik ontmoette hem wel eens eerder, maar sprak hem pas echt voor het eerst in een kerk in Alba. Nee, niet om religieuze redenen, maar om vineuze. We proefden er de nieuwe jaargangen Barolo en Barbaresco, wisselden meningen uit en tot mijn verbazing en genoegen was deze gerenommeerde MW het veelal met me (als toen nog jonge wijnschrijver) eens.
In de jaren daarna mocht ik hem begeleiden tijdens proeverijen in Nederland, zagen we elkaar met een zekere regelmaat in Italië en deelden we hier en daar wat glaasjes wijn. Wat me zeer aansprak in hem, was zijn “no-nonsens, down to Earth” benadering, gecombineerd met een aanstekelijke mix van Britse en Amerikaanse humor (ja, Amerikanen zijn op een bepaalde manier best grappig…). Op een uiterst vriendelijke manier wist hij mensen en wijnen te fileren zonder ze te beledigen, ook al waren zijn commentaren doorspekt met een serieuze dosis sarcasme en cynisme (mij als Rotterdammer niet onbekend..). Door zijn ‘boyish’ uiterlijk met charmante glimlach en pretoogjes kon vrijwel niemand boos op hem zijn of blijven, hoewel het heel lang duurde voor hij weer welkom was in de regio Emilia na zijn befaamde boek ‘Life beyond Lambrusco’.
Omdat we qua wijn en humor veel gemeen hadden, vroeg ik ook hem om een bijdrage te leveren aan mijn verhalenbundel “Er was eens een wijn…”. Hij reageerde zeer enthousiast en zijn belevingen rond de 1952 Château La Mission Haut-Brion geven perfect aan hoe hij was en wijn beleefde. Ik was ook heel erg blij en zeer vereerd hem te mogen ontvangen als speciale gast op mijn jubileum-proeverij in 2016 waar we de bundel presenteerden; een heerlijke herinnering, gemarineerd in een van zijn favoriete wijnen, de Cepparello van onze vriend Paolo de Marchi.
Van onze wederzijdse vriendin Carla Capalbo kreeg ik enkele jaren geleden te horen dat zijn gezondheid hem in de steek begon te laten en dat het goed zou zijn om niet te lang te wachten met het delen van nieuwe memorabele momenten met hem. Ik was voornemens naar London te gaan voor ‘ a decent lunch or a lukewarm ale’, zoals hij me ooit beloofde, maar door (belangrijke en volstrekt onbelangrijke) omstandigheden lukte dat niet. Dat zat me weliswaar dwars, maar het kwam er toch niet van. Ik was dan ook heel erg blij en soort van verrast hem kort daarna in best goede conditie aan te treffen in de Maremma. We waren beiden te gast bij Val delle Rose van de familie Cecchi, waar hij werd geëerd om zijn werk en gewaardeerd om wat hij persoonlijk voor velen betekende. We genoten onder de Toscaanse zon van een glaasje wijn en ik nam toen in gedachten al een soort van afscheid van hem.
Toen ik vanmorgen berichtjes las over zijn verscheiden, viel het me op dat ik ze met een zekere rust tot me nam. Ik merkte namelijk dat Nicolas bij velen gemeenschappelijke gevoelens opriep. Ook al verdriet zijn overlijden me en was ook zijn leven niet zonder ‘uitdagingen’, ik kan (en wil) tegelijkertijd een glimlach niet onderdrukken. Hij bracht namelijk humor in de wondere wijnwereld en daardoor overheersen vooral blije gedachten als ik aan hem denk. Velen voelen hetzelfde en daar zijn we Nicolas dankbaar voor.