Gaja bij Silletti

7 juni 20184 juni 2018

Gaja bij Silletti

In het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw (niet zo lang geleden als het klinkt), waren er in Nederland amper mensen die Italiaanse wijnen kenden, begrepen, dronken, kochten of verkochten. Het enige boek over Italiaanse wijnen uit die tijd (voor zover me bekend) is van Joost Reuten, iemand waar ik nog nooit van had gehoord en later overigens ook niks meer van of over heb vernomen. Het boek stamt uit 1980 en verhaalt over het Italië uit een vorige realiteit. Over Super Tuscans bijvoorbeeld geen woord, hoewel hij wel een profetische uitspraak van Marchese Niccolò Antinori (toen 79) citeert: “Zoals mijn grootvader wijn maakte, zo kan het nu niet meer”.

Barbaresco wordt wel genoemd, maar meer als een wijn die Barolo producten ook maken en verder dan een (min of meer) eervolle vermelding krijgen producenten als Angelo Gaja niet. Ook uitgebracht in 1980 is het boek ‘Tweehonderd jaar grote wijnen’ van Michael Broadbent, een fenomenaal naslagwerk met duizenden proefnotities over de meest geweldige wijnen uit allerlei delen van de wereld. Nou ja, bijna alle delen, want Italiaanse wijnen ontbreken volledig. Dit alles geeft aan welke positie Italië destijds innam; amper bekend, ook al was het meest producerende wijnland ter wereld.

Nicola Silletti
Maar er is altijd wel iemand die de uitzondering is die de regel bevestigd en in die tijd was er iemand die juist wel veel over Italiaanse wijnen wist, ze kocht en ook verkocht. Hij was toen misschien niet in heel Nederland bekend, maar wie in de buurt van Hedel (even ten noorden van ‘s Hertogenbosch) op zoek is naar Italiaanse producten, wordt al snel verwezen naar Nico(la) Silletti. Hij is het die talloze typische gastronomische producenten uit Italië importeert en ze verkoopt aan winkels en restaurants. Ook particuliere liefhebbers weten hem te vinden en al tientallen jaren is het dankzij hem op zaterdag een drukte van jewelste in Hedel. Naast pasta’s, sauzen, kazen, vleeswaren en honderden andere authentieke Italiaanse producten, handelt Silletti ook in wijn. Hij is de eerste in Nederland die beroemde wijnhuizen als Boscarelli, Castello di Monsanto en Braida vertegenwoordigt en voegt al snel de wijnen van Angelo Gaja aan zijn assortiment toe.

Langzaam maar zeker neemt Nico’s zoon Anton de werkzaamheden van zijn vader over, hoewel ‘papa’ nog altijd in de zaak te vinden is. Het familiebedrijf doet waar ze goed in is en blijft zich inzetten voor de handel in- en promotie van authentieke Italiaanse kwaliteitsproducten. In hun kelder ligt anno 2018 een indrukwekkende collectie oudere jaargangen wijn van befaamde producenten, opgebouwd en gekoesterd sinds ze in 1973 met hun handel begonnen. Een tijdje geleden komt Anton op een goed idee. Hij stelt voor om de wijnen open te maken tijdens een reeks bijzondere proeverijen. Deelname staat open voor iedereen en de symbolische bijdragen die de deelnemers betalen, zijn bestemd voor een goed doel, in dit geval een donatie aan het Longfonds.

Angelo Gaja
De eerste proeverij bestaat uit een serie legendarische wijnen, zeven jaargangen Sorì Tildin, één van de drie befaamde cru’s van Angelo Gaja. Deze wijn behoort tot de meest gezochte en hoogste gewaardeerde Piëmontese wijnen en er zeven van kunnen proeven is een genot en voorrecht, ook omdat ze zoveel geschiedenis vertegenwoordigen. Die geschiedenis gaat terug tot halverwege de 17e eeuw, wanneer de familie Gaja zich in Piëmonte vestigt. Het is Giovanni Gaja die er in 1859 voor het eerst wijn gaat maken, gevold door zijn zoon Angelo, diens zoon Giovanni en sinds 1961 de huidige eigenaar, Angelo. Formeel is Angelo nu gepensioneerd, maar hij is er nu eenmaal niet de persoon naar om rustig in een hoekje te gaan zitten. Waar nodig (of niet) ondersteunt hij zijn drie kinderen, Gaia, Rossana en Giovanni die de meeste van zijn taken hebben overgenomen, geholpen door zijn vrouw Lucia, die vaak de echte baas van het bedrijf genoemd wordt. Inmiddels heeft Rossana ook voor de 6e generatie gezorgd en Angelo Gaja een trotse opa gemaakt.

Zoals aangegeven, draaide de proeverij om zeven jaargangen Sorì Tildìn, die samen met de Costa Russi en Sorì San Lorenzo tot de drie (of vier als je de in 1978 met Cabernet aangeplante Darmagi meetelt) wijngaarden behoort die Giovanni Gaja in de jaren zestig van de vorige eeuw kocht. Angelo Gaja heeft een vooruitziende en commercieel verantwoorde blik op de wijnwereld en is (samen met Bruno Giacosa en de Produttori del Barbaresco) één van de eerste in de streek die wijnen van deze wijngaarden als ‘cru’ op de markt brengt. De Sorì San Lorenzo voor het eerst in 1967, de Sorì Tildìn in 1970 en de Costa Russi in 1978. Ook de prijsstelling is grensverleggend en ambitieus; de prijzen overtreffen die van elke andere wijn in Barbaresco en ook de meeste uit Barolo.

Sorì Tildìn
De wijngaard maakt (net als de Costa Russi) deel uit van de Roncagliette, een heuvel ten zuidoosten van Barbaresco. Dit deel van Barbaresco ligt vrij ver van de rivier de Tanaro en heeft een droger microklimaat dan de meeste andere wijngaarden. De Sorì Tildìn ligt op 260-300 meter op een zonovergoten heuvel, waar de wind voor de noodzakelijke koeling zorgt. De expositie is zuidelijk en de bodem bestaat uit compact zand met kalksteen en klei en heeft een rode gloed, wat de aanwezigheid van ijzer aangeeft. Hij bezit ook meer magnesium dan veel andere wijngaarden en alle elementen tezamen geven de wijnen een lichte zilte toets en een wat hogere gemiddelde zuurgraad. De plantdichtheid in de Sorì Tildìn bedraagt 6000 planten per hectare (Costa Russi amper 4200) en de rijen zijn er verticaal aangeplant. De naam dankt de wijngaard aan zijn ligging op de top van de heuvel (Sorì) en Tildìn, de bijnaam van Angelo’s grootmoeder Clotilde Rey.

Samenstelling en vinificatie
Formeel was de Sorì Tildìn altijd een 100% Nebbiolo conform de voorschriften van de DOC, maar in 1996 declasseerde Gaja de Costa Russi, Sorì Tildìn en Sorì San Lorenzo tot ‘Langhe DOC’ om er vanaf die tijd (!?) een deel (maximaal) 15%) Barbera in te kunnen verwerken. Met ingang van de jaargang 2013 zijn de drie echter weer een Barbaresco DOCG van 100% nebbiolo. Qua vinificatie geen hele bijzondere feiten; de gisting en weking geschiedt in RVS, de eerste week op maximaal 28°C en daarna nog twee weken op maximaal 18°C. Daarna volgt een lagering van 12 maanden in barriques en nog eens 12 maanden in grote houten vaten van Slavonisch eiken.

De proeverij
We begonnen met een verrassing, de 1979 Vignarey, Barbera d’Alba.
De wijn toonde zich (uiteraard) ontwikkeld, in zowel uiterlijk, geur als smaak, maar nog opvallend energiek. De baksteenrode kleur met een bruine gloed is edel en edele geur sluiten daarop aan, ik ruik wat adellijke tonen, gedroogd vruchten en bloemen en ook bresoala; in de mond is de wijn volledig uitgerijpt, maar met frisse zuren, voldoende structuur en na 40 jaar in nette conditie, hoewel hij bij wat langer openstaan redelijk snel terugvalt; geen enkel probleem.

Sorì Tildìn, 1989

Ook hier een mooie diepe kleur, veel baksteenrood met een weinig bruin; de neus is indrukwekkend, breed, gul, intens met de typische kenmerken van nebbiolo, teer, leder, rozen en fijne specerijen; het hout is versmolten met het fruit en geeft nog subtiele tonen van tabak dat mooi harmonieert met de impressies van rode vruchten; een grootse wijn met nog duidelijk potentieel

Sorì Tildìn, 1987
Jaar met een gemiddelde reputatie. De wijn presenteert zich veel verder ontwikkeld dan het verschil in jaren met de 1989 zou doen vermoeden; hij is helemaal uitontwikkeld; de geur is adellijk, afgehangen fazant, gedroogde bloemen en kruiden, wat laurier, kersenpit en salmiak; schoon en heel fris van smaak door hoge zuren en een slank postuur; edele eetwijn, mooi geouderd; nu drinken

Sorì Tildìn, 1986
Een op papier goed oogstjaar en de wijn is beslist correct, maar niet meer dan dat. Weinig expressief in geur en smaak, slank met hoge zuren en wat strakker qua tannien en daarmee wat droger dan de 1987; in de neus vooral floraal (viooltjes), de smaak is eerder aards en metalig; mist misschien wat vulling en lengte, maar niet iets wat niet gecompenseerd kan worden door een fraai gerecht.

Sorì Tildìn, 1985
Zou een jaar moeten zijn met ongekend fraaie wijnen, maar deze imponeert niet echt; de kleur, geur en smaak zijn ver ontwikkeld, met tonen van paddenstoelen, kamfer, gedroogd bloed en gedroogde kruiden; in de mond nog wat fruit, goed zachte tannine, maar heel ver gerijpt en nu met oude zuren die overheersen; mist het fruit van de 1987 en zelfs de 1986; valt erg snel uiteen in het glas.

Sorì Tildìn, 1983
De kleur is roodbruin en oogst jeugdiger dan de vorige drie wijnen; ook de geur is fraai met impressies van paardenstal, wat kreupelhout en salie, cacao, gedroogde bloemen en rode vruchtjes; mooi gevuld in geur en smaak, want ook in de mond biedt de wijn veel; vullend, saprijk, veel smaak met een fijne balans en mooie zuren, elementen uit de geur komen terug in de smaak, heel evenwichtig en complex met een prima lengte, voller dan menig voorgaande wijn

Sorì Tildìn, 1982
Legendarisch jaar dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. Bij hoge verwachtingen neemt de kans op grote teleurstellingen onevenredig hard toe, maar deze wijn doet wat hij moet doen: imponeren!

Geconcentreerd met mooi vullend rood fruit, typisch nebbiolo met rozen, viooltjes en een fijne kruidigheid, tijm, wat tabak, leder, zeer compleet met een rijke, volle aanzet, volop sap en fruit, neigt naar gekaramelliseerd, rijk aan aroma’s van kersen en bessen met een mooie houtinbreng en wat cacao in de afdronk, prachtige tanninestructuur, breed en diep, complex en fijn zoals een grootse nebbiolo kan zijn. Fenomenale wijn.

Sorì Tildìn, 1978
Inmiddels bijna 40 jaar jaar oud en dat is in deze wijn te merken; in zowel kleur en geur als smaak is hij ver ontwikkeld met heel veel adellijke tonen, het fruit lijkt wat overrijp en ondanks de hoe zuurgraad komt de wijn vermoeid over; mist de inhoud, complexiteit en jeugd van de 1982. Blijft interessant en met een stukje kaas goed te genieten, maar is en wordt geen geweldige wijn.

Nog veel meer
Zoals eerder is aangegeven, ligt de kelder van Silletti nog vol oudere jaargangen bijzondere wijnen en maakt Anton er nog meer open voor liefhebbers en het goede doel.

Op 16 juni staat “Brunello geschiedenis bij Silletti” op het programma met o.a. de Lisini 1975 en 1983, Biondi Santi 1983, Cinelli Colombini Prime Donne 1997 en 1998 en hun Riserva’s uit 1996, 1998 en 2001. Daarnaast zal er vast wel iets anders gevonden worden om de gasten mee te verrassen.

Later dit jaar aandacht voor fraaie Toscaanse wijnen van o.a. Castello di Monsanto en Boscarelli en de wereldberoemde wijnen van Braida met de Bricco dell’Uccelone in een hoofdrol.

Kosten voor deelname zijn € 100,00 per persoon.
Minimaal aantal deelnemers 15, maximaal 20.
Aanmelden kan via info@silletti.nl of onderstaand formulier.

Er zijn nog beperkte plaatsen beschikbaar!

Nederlands Kampioenschap Blindproeven 2018

30 mei 201830 mei 2018

Nederlands Kampioenschap Blindproeven 2018

Leuk, lastig en soms ook erg lekker.

De eerste editie van de WIJNACADEMIE PROEFCOMPETITIE, het Nederlands Kampioenschap blindproeven bleek even leuk als lastig. Het sportieve element van dergelijke competities is een belangrijke factor in de beleving en het succes, maar uiteindelijk gaat het om de selectie van het team dat Nederland zal vertegenwoordigen tijdens de Wereldkampioenschappen.

Door: Fred
mei 30, 2018
16:38

Dat gegeven zorgde ervoor dat de deelnemers niet alleen genoten, maar ook uiterst geconcentreerd werkten aan het best mogelijke resultaat. Complimenten van de deelnemers voor verschillende ‘erg lekkere’ wijnen werden met genoegen in ontvangst genomen door de organisatie.

De wijnen bleken een serieuze uitdaging voor alle teams, maar de hoge scores van de beste teams bevestigden dat de selectie een reële opgave vormden, in lijn met de wijnen die doorgaans voor het wereldkampioenschap worden geselecteerd. Philippe de Cantenac, de organisator van het WK toonde zich zeer tevreden met zowel de wijnen als de deelnemers, de resultaten en de organisatie. Zichtbaar onder de indruk was hij van de prestaties van de beste drie teams, die zonder enige twijfel op wereldniveau presteerden.

De organisatie had voor wijnen gekozen met een kern van herkenbare klassiekers van wijnmakers met een uitstekende reputatie, aangevuld met enkele ‘exoten’. Indrukwekkend waren de prestaties van de beste drie teams; NWH, le Bouchon en de Brabantse Wijnsociëteit die bij vrijwel alle wijnen wel punten scoorden o.g.v. de samenstelling, herkomst, appellatie, producent en het oogstjaar.

Team NWH, aangemeld door Sjaak van de Graaf van het Neerlands Wijnhuis en in 2017 zelf lid van het team dat Nederland vertegenwoordigde op het WK, imponeerde en mag met vertrouwen afreizen naar het WK in de Languedoc. Daarbij zal het team ongetwijfeld profiteren van de kennis en ervaring van Karin Muires, die ook vorig jaar aan het WK deelnam. De organisatie van de WIJNACADEMIE PROEFCOMPETITIE, het NK blindproeven wenst ze veel succes en zal ook persoonlijk aanwezig zijn om het team aan te moedigen.

De wijnen

1. Grüner Veltliner, Oostenrijk, Wachau, Mathias Hirtzberger, 2016
Importeur: Anfors Imperial

2. Pinot blanc, Duitsland, Mosel, Marcus Molitor, 2016
Importeur: Verbunt Wijnkopers

3. Malvasia, Kroatië, Istrië, Benvenuti, 2016
Importeur: Well of Wine

4. Chardonnay, Frankrijk, Arbois, Daniuel Dugois (Terre de Marne), 2015
Importeur: De Geluksdruif

5. Verdicchio, Italie, Verdicchio dei Castelli di Jesi (Marche), Sartarelli (Tralivio), 2016
Importeur: Douwe Walinga

6. Gamay, Frankrijk, Beaujolais, Chateau Cambon, 2017
Importeur: Vleck

7. Mencia, Pétalos del Bierzo Descendientes de J Palacios, Spanje, 2015
Importeur: Oud, Reuchlin & Boelen

8. Pinot noir, Frankrijk, Bourgogne, Marechal, 2015
Importeur: Teroirwijn

9. Pinotage, Zuid-Afrika, Citrusdal Mountain (Western Cape), Cecilia Wines, 2015
Importeur: African Wines

10. Cabernet sauvignon, USA, Napa Valley, Louis M. Martini, 2013
Importeur: Walraven Sax

11. 37% syrah / 27% Touriga Nacional / 24% Touriga Franca / 12% Alicante bouschet, Portugal, Alentejo, Herdade de Mouchao, 2013
Importeur: Les Généreux

12. 1/3 grenache gris, 1/3 macabeo, 1/3 grenache blanc, Frankrijk, Rivesaltes (Roussillon), Parcé frères, 1998 / 17 ans d’Age
Importeur: Wijnkoperij Okhuysen

Definitieve uitslag:
Top 10:

1. NWH (109 punten)
2. Le Bouchon
3. Brabantse Wijnsociëteit
4. 0’ Per e Palummo
5. De Klassiekers
6. Utrecht 2018
7. Wine Lovers
8. Wine Nerds
9. Wine Rebels
10. Ex eaquo: Vive le Vin en De Witte Tonnies

Net buiten de top 10 vielen de teams:

– Mr Pur
– Meisjes van de Wijn
– Prowines
– Coenecoop
– Team Taselaar
– Samen voor de wijn
– Corsé

Teams kunnen hun scores opvragen, maar over de uitslag wordt verder niet gecorrespondeerd.

DE WIJNACADEMIE PROEFCOMPETITIE, het NK blindproeven is een initiatief van Fred F.A. Nijhuis namens Nijhuis Consultancy & Services en werd mede mogelijk gemaakt door:
– De Wijnacademie;
– Spiegelau / Bender;
– Solo Vino;
– S. Pellegrino / Acqua Panna;
– Fotostudio Ingrid Driessen; en
– Stan Hill

Een compleet fotoverslag is te vinden op onze Facebook pagina.

Mayacamas

30 mei 201828 mei 2018

Mayacamas

Het is 24 mei 1976. Parijs is het episch centrum van een schokgolf die de hele wijnwereld op haar grondvesten doet schudden. De oorzaak? Een proeverij georganiseerd door Steven Spurrier met Chardonnays en Bordeaux-blends uit Frankrijk en Californië. Een internationaal panel met top professionals proeft de wijnen blind en kiest haar favorieten.

Vrijwel de gehele wijnwereld is geschokt als blijkt dat de Amerikaanse wijnen beter scoren dan verwacht en enkele zelfs worden geprefereerd boven befaamde Franse. Zowel bij de witte als de rode wijnen eindigt een Amerikaanse wijn op de eerste plaats; “shocking” zoals de Britten plegen te zeggen. Waar de Amerikanen victorie kraaien, druipen les Coqs verbaasd af en verschuilen ze zich, minder sportief dan gedacht, achter excuses, smoesjes en andere uitvluchten.

Onder de Californische wijnen is de 1971 Cabernet Sauvignon van Mayacamas, een wijn die buiten de eigen regio amper bekend is, maar wiens geschiedenis teruggaat tot 1889. In dat jaar koopt de Duitse immigrant John Henry Fisher land op de flanken van Mount Veeder in het zuidwesten van de Napa Valley. Hij bewerkt er de grond die rijk is brosse basalt en ander vulkanisch gesteente en plant er wat Zinfandel aan. Van veel onderhoud is geen sprake, want doordeweeks maakt hij zoetzuur in zijn bedrijf in San Francisco. Alleen in de weekenden is hij in Napa te vinden en doet hij zijn uiterste best er wijn te maken. De aardbeving van 1906 die 80% van San Francisco verwoest, treft ook het bedrijf van Fisher en hij wordt gedwongen zijn wijndomein te verkopen.

De drooglegging en de Grote Depressie (1929-1933) maken dat het domein in relatief korte tijd verschillende eigenaren krijgt voor het in 1941 wordt gekocht door Jack en Mary Taylor. Zij geven het domein haar huidige naam Mayacamas en planten er chardonnay en cabernet aan. Veel (meer) doen ze er niet, daar hebben ze geen behoefte aan, ze zijn blij met wat ze hebben. Als Robert (Bob) en Elinor Travers het domein in 1968 kopen, verkeert het nog in vrijwel dezelfde staat als waarin de Taylors het kochten. Er is alleen elektriciteit aangelegd. Bob Travers (oorspronkelijk een petrochemisch ingenieur) liep het wijnvirus op bij Joe Heitz en zag Mayacamas als zijn kans om zelf ook wijn te maken in de Napa Valley. Hij herplantte de wijngaarden en bleef daarbij trouw aan chardonnay en cabernet. Voor andere initiatieven ontbraken simpelweg de financiële middelen.

Klassiek
De productie in die tijd schommelt rond de 4000 kisten, relatief weinig voor een totale wijngaardoppervlakte van circa 20 hectare, maar meer dan genoeg voor Travers die het meeste werk samen met zijn vrouw verricht. De stijl van de wijnen is wat de Fransen vaak ‘klassiek’ noemen of wat ook wel door het leven gaat als rustiek; beetje strak met hoge zuren en een stevige tanninestructuur. Alles behalve de stijl die de hedendaagse wijnen uit de Napa Valley typeren dus, maar wel met veel spanning, fraicheur en een buitengewoon fraai potentieel, ook de chardonnays. Een stijl die opvalt en in 1976 door velen hoog wordt gewaardeerd.

Als Travers Mayacamas in 2012 verkoopt aan Charles Banks (en zijn partners Jay en Joey Schottenstein) en deze de befaamde wijnmaker Andy Erickson vraagt om er de wijn te gaan maken, wordt er verontrust gereageerd. Men verwacht dat Banks (1967), voormalig eigenaar van onder meer Screaming Eagle en Jonata Wines en oprichter van Terroir Capital dat goed is voor ruim 200 miljoen dollar aan investeringen in o.a. de wijnwereld (waaronder Mulderbosch, maar ook Sandhi, Qupé, Fable Mountain en Wind Gap) Erickson zal opdragen wijnen te maken zoals hij dat doet/deed bij Screaming Eagle, Arietta, Dancing Hares, Dalla Valle, Ovid en andere cultwijnen uit de Napa valley. Dat lijkt logisch, maar Banks en Erickson besluiten anders.

Samen proeven ze alle jaargangen die Travers heeft bewaard (en dat zijn er veel) en komen al snel tot de conclusie dat ze niets willen veranderen. Alleen op detailniveau maken ze het zichzelf wat makkelijker. De elektriciteit wordt up-to-date gemaakt, de kelder wordt opgeruimd en er wordt een systeem geïnstalleerd om de cementen cuves op een meer efficiënte manier koeler te houden. Men neemt afscheid van enkele zeer oude vaten, niet om ze te vervangen door nieuwe barriques, maar gewoon omdat ze aan het eind van hun bestaan zijn en Tavers er nog niet toe was gekomen ze te vervangen. Een kleine test leert dat nieuwe barriques helemaal niet werken voor de wijnen van Mayacamas, daar hebben ze gewoon te weinig alcohol voor, aldus Erickson. Qua vinificatie verandert er evenmin veel; de gisting en weking duurt nog altijd 12 tot maximaal 20 dagen (in koelere jaren) en sluit aan op hetgeen men aan (uiterst gedetailleerde) informatie heeft gevonden in de dagboeken die Travers bijhield. Wel moet Erickson ‘even’ wennen aan de vroege oogst, veel vroeger dan hij gewend is en bij (voor hem) relatief lage waarden van 23-24 brix. Het zijn dus vooral de details waar men zich op richt. Het zijn maar kleine aanpassingen, maar ze dragen bij aan het perfectioneren van de wijnen; ze worden schoner, wat fijner en uiteindelijk complexer.

Wat meer aandacht nodig heeft, zijn de wijngaarden. Het merendeel van de planten is oud, niet bepaald virusvrij en levert hierdoor, ondanks een ideale ligging, fruit van hooguit gemiddelde kwaliteit. Annie Favia, de vrouw van Erickson, is agronoom en krijgt de opdracht de wijngaarden waar nodig te herplanten. In samenwerking met collega Phil Coturri koos ze direct voor andere wortelstokken dan de AXR, want deze ooit zo bejubelde onderstok blijkt in de praktijk niet best. Plantmateriaal moest men elders halen, want de planten in de eigen wijngaard waren teveel door ziekten aangetast. Ook de nieuwe planten worden gesnoeid volgens de methode ‘California sprawl’, cordon spur met scheuten naar beneden geleidt i.p.v. naar boven en alles biologisch onderhouden en waar mogelijk niet geïrrigeerd.

Chabrol
Management van Mayavcamas is sinds kort in handen van estate director Jimmy Hayes, ooit begonnen in de New Yorkse horeca. Op woensdag 23 mei 2018 bezocht Hayes Amsterdam om er tijdens een lunch in restaurant Breda, één van de pareltjes in de Amsterdamse gastronomie met een uitdagende, soms beetje brutale stijl, de wijnen te presenteren die sinds kort worden gedistribueerd door Chabrol Wines. Rex Neve, directeur van Chabrol, was er uiteraard ook bij en vertelde blij te zijn met deze aanwinst voor zijn portfolio. ‘Het werd tijd dat ik weer eens wat met wijnen uit Californië ging doen, aldus Neve. Het was zeker 25 jaar geleden dat ik er voor het laatst was en dat had verschillende oorzaken, inclusief de stijl, kwaliteit en de prijs van de wijnen en het feit dat er in Nederland erg weinig aandacht is voor de wijnen. Mayacamas is echter een verhaal op zich, een uniek domein en past perfect in ons assortiment”.

Hij maakt meteen van de gelegenheid gebruik om te verkondigen dat dat ook geldt voor het aperitief; een prosecco. Ja, een prosecco, maar dan wel een goede, een echte. Een prosecco in de filosofie van Chabrol, heel puur, aangenaam droog met een tweede gisting op fles en niet gedegorgeerd. Het blijkt een prima begin van een aangename lunch.

Hayes verhaalt over Mayacamas en ondertussen licht Julee Resendez (agent voor o.a. Mayacamas) de wijnen toe. We proeven de 2016 Chardonnay, de Merlot 2014 en zowel de Cabernet 2013 als de 2003.

De Chardonnay 2016 toont zich vullend, maar ook levendig en fris, mede dankzij de eigen kloon chardonnay met kleine besjes en het ontbreken van de malo. Het kleine percentage nieuwe barriques (5-6%) geeft een heel fijn accent aan de wijn die verder wordt gekenmerkt door frisse fruittonen, wat tropische accenten en een nog zeer jeugdige karakter. De wijn is rijk aan alcohol (14,5%) maar dit valt niet (echt) op; fraîcheur overheerst.

De Merlot 2014 is diep gekleurd en beschikt over een mooi concentraat met impressies van blauwe bessen, wat rokerige tonen (sigaren) en aardbeien; in de mond beschikt hij over fijne zuren, ingetogen alcohol en een mooie balans tussen fruit en hout. De wijn is charmant, toegankelijk, met fraai verweven aroma’s, een universele stijl en een goed potentieel.

Met de Cabernet 2013 (extreem goed jaar) wordt meteen duidelijk wat Banks en Co voor ogen hebben. De wijnen biedt het rijpe fruit met een perfecte balans uit 2013 en de finesse en elegantie van een ingetogen manier van wijnmaken. De geur is compact met veel zwart fruit, cassis en een delicate kruidigheid, hout is volledig versmolten en wat opvallen zijn subtiele zuren en een hele fijne tanninestructuur; de afdronk is lang met wederom veel fruit, iets drop en veel frisse tonen naast rijp donker fruit en een enorme lengte. Een grootse wijn.

Over de Cabernet uit 2003 kan ik redelijk kort zijn: zeer fraai. De wijn heeft meer klassiek tonen dan de 2013 die heel duidelijk profiteert van het geweldige oogstjaar 2013. Met zijn hoge zuren en stevige tanninestructuur is de wijn meer in de stijl die we gewoon zijn van Mayacamas. Hij is nog altijd zeer jeugdig en beschikt over een fraai potentieel. Tonen van donker fruit en een fijne kruidigheid staan centraal; een voorname eetwijn, schoon en mondzuiverend.

Onbekend Italië

30 mei 201820 mei 2018

Onbekend Italië

Een tijdje geleden mocht ik weer een les verzorgen voor het Wijninstituut in het kader van hun leergang “Werken met wijn”. Om de cursisten eens iets anders te laten proeven dan anderen vaak laten doen, koos ik voor het thema “Onbekend Italië”. Aan de hand van twaalf wijnen werd kennis gemaakt met diverse onbekende druivenrassen en DOP’s.

Uiteraard werd stilgestaan bij het feit dat Italië misschien wel 1000 verschillende (merendeels eigen) druivenrassen telt, waarvan velen inmiddels zijn geregistreerd en opgenomen in het “Registro nazionale delle varieta di vite” van het Ministero delle Politiche Agricole, Alimentari e Forestali.
Ook werd aandacht besteed aan de verhoudingen tussen de 408 DOP’s en dan vooral de grootste t.o.v. de kleinste, waarvan enkelen slechts 1 ha ‘groot’ zijn.

Onder de geproefde wijnen verschillende die niet in Nederland verkrijgbaar zijn en speciaal voor deze workshop in Italië werden verzameld. In dit kader mag de medewerking van PR-consultant Riccardo Gabriele niet onvermeld blijven. Hij en enkele van zijn relaties bleken buitengewoon behulpzaam. Ook Emilia-Romagna specialist Erik Kooijmans (Bologna Foods) droeg in belangrijke mate bij aan het succes van de avond.

Mede dankzij hen proefden we:

Orsi, Sul Lieviti, Vigneto San Vito, Colli Bolognesi Pignoletto frizzante DOCG, 2014
Radici, Paltrinieri, Lambrusco di Modena frizzante secco DOC, 2016
Lady F, 100% Orpicchio, Domaine Fittipaldi, Toscana IGT, 2016
Le Grane, Boccadigabbia, Colli Maceratesi Ribona DOC, 2016 (100% Ribona/Maceratino)
Rivetto, Langhe Nascetta DOC, 2012
Adarmando, (Trebbiano-) Spoletino, Tabarrini Montefalco, Umbria Bianco IGT, 2015

Savignone / Savignôn rosso, Morini, Ravenna Centesimino IGT, 2016
Lacrima, Luigi Giusti, Lacrima di Morro d’Alba DOC, 2015
Ciliegiolo, Fattoria Fibbiano, Toscana rosso IGT, 2015
Pollino Magliocco, Ferrocinto, Terre di Costenza DOP, 2015
Genesi, Sant’Agata, Ruché di Castagnole Monferrato DOCG, 2011
Vigna il Nicchio, Tempranillo Prefilloxera/Vigna Vecchia, Pietro Beconcini, Toscana Rosso IGT, 2011