Fred Nijhuis

Your favorite Dutch wine writer

NCS werkt graag samen met:

Leuk en lekker?

Leuk en lekker?

Blindproeven is het leukste wat er is. Iemand blind een glas wijn voorzetten en vragen wat de samenstelling en herkomst zijn. Het gaat dan om het karakter van de druif, de eigenschappen van zijn terroir en de kenmerken van het oogstjaar in combinatie met de stijl van de wijnmaker. Blindproeven is zo leuk dat je er zelfs een wedstrijd, een heus kampioenschap van kunt maken 😉 

Beter of slechter?
Blindproeven om kwaliteit te beoordelen is echter een heel ander verhaal en zou je zelfs volstrekt zinloos kunnen noemen. Enkele jaren geleden heb ik al besloten om wijnen niet meer blind te proeven, geen punten meer te geven en geen proefnotities meer te publiceren.

De reden is simpel: het blind beoordelen van o.a. wijn geeft altijd een vertekend beeld t.a.v. het per definitie subjectieve beeld over de vermeende kwaliteit. Dat geldt niet alleen voor wijn, maar ook voor andere producten, zoals auto’s en uiteraard ook mensen. Niemand heeft zijn of haar partner, auto of kleding gekozen o.g.v. een blinde beoordeling. Iets of iemand be- of veroordelen o.g.v. kenmerken die iets of iemand typeren is belachelijk. Je kunt een liefhebber of tegenstander zijn van bepaalde eigenschappen, maar dat wil niet zeggen dat ze iets beter of slechter maken. En wie bepaalt eigenlijk wat goed of slecht is? We kennen de discussie over Pavie 2003 tussen Parker en Robinson; 12/20 versus 96/100 of de altijd van alles en iedereen afwijkende scores van Luca Maroni? Wat voor de een fijn is, wordt afgekeurd door een ander, waarbij iedereen woorden als leuk en lekker buiten beschouwing laat; dat zou namelijk kunnen doen vermoeden dat hun menselijke mening niet objectief zou kunnen zijn…. Punt is dat wat tijdens een blinde beoordeling als negatief wordt beschouwd, door diezelfde persoon in een andere omstandigheid (bij eten bijvoorbeeld) juist als zeer prettig kan worden ervaren. Het gaat om perspectief en relevantie; denk bijvoorbeeld aan Stephen Hawking in relatie tot atletiek en wetenschap. 

De Amerikaanse recensent Eric Asimov vertelde 2 jaar geleden tijdens een gala-avond waar een collega werd gehuldigd omdat ze steeds honderden wijnen beoordeelt, dat het slechtste wat je als ‘professional’ kunt doen, is steeds honderden wijnen beoordelen. Naar zijn mening doe je de meeste van al die geproefde wijnen daardoor ernstig tekort en beledig je al het harde werk dat alle ‘niet winnende’ mensen, familie en medewerkers in hun wijnen steken. Asimov wijdt zich liever een de verhalen achter een wijn, aan wat een wijn interessant, leuk en lekker maakt. 

Pleidooi 
Tijdens Campania Stories in mei van dit jaar, riep mediapartner (en collega) Luciano Pignataro op om vooral te stoppen met zinloze proefnotities vol semi-interessant gedoe over terroir (mineraliteit!) en/of vinificatie, waarvan de meesten niet eens weten wat het echt betekent. Dat gaf uiteraard de nodige onrust in de zaal, want de meeste wijnschrijvers doen niet anders… 

De boodschap achter zijn pleidooi: ”We zijn de realiteit, de essentie van wijn en het contact met de nieuwe generatie (die absoluut niet geïnteresseerd is in klassieke wijn-blabla) uit het oog verloren. We moeten terug naar waar het écht om gaat: waarom wijn interessant, leuk en lekker is”. Hij heeft een punt. Technisch geneuzel is meestal niet meer dan dat; geneuzel. Misschien leuk voor een enkele ‘nerd’, maar niet voor normale mensen; dat zijn namelijk geen oenologen, maar consumenten die gewoon willen genieten van een lekker glas wijn… 

De woorden van Pignataro kregen (discreet) applaus van o.a. Matthew Horkney en ondergetekende uiteraard, want ik strijd al jaren tegen “pointless points” en eindeloze reeksen zinloze proefnotities die toch niemand leest, begrijpt of kan gebruiken. De volgende dag sprak ik met Horkney en deze vertelde: “Niet alleen op mijn werk in de detailhandel en horeca, maar ook tijdens proeverijen met particuliere liefhebbers en verzamelaars, blijkt geen enkele interesse te bestaan voor technische details of proefnotities. Het gaat vooral om wat een wijn betekent, wat een wijn vertelt en wat je er mee kunt. Details doen er niet toe; smaak, stijl en imago in combinatie met namen/etiketten en prijzen wel. Steeds minder mensen kopen wijnen o.g.v. punten van enkele wijnschrijvers (zoals onlangs ook werd bevestigd door MW Andrea Lonardi), maar zelf doe ik daar al lang niet meer aan mee. Ik noem mezelf dan ook geen wijnschrijver of journalist, ik ben een youtuber (en hij heeft als zodanig veel meer volgers, succes en plezier van zijn werk dan menig collega). Pignataro heeft gelijk, er wordt veel te weinig aandacht besteed aan leuk en lekker”. 

Illustration Ryan Garcia

Deel dit bericht:

Facebook
Twitter
LinkedIn

Campania stories 2025 

Campania stories 2025

De jaarlijkse presentatie van nieuwe wijnen uit de regio Campanië vond enige tijd geleden plaats aan de voet van de Vesuvius. Tot het programma behoorde een uitgebreide proeverij, bezoeken aan diverse wijnbedrijven en uiteraard de (bijna) onvermijdelijke officiële diners.

Vesuvius 
Deze editie van Campania Stories stond vooral in het teken van de Vesuvius. Er zijn maar weinig mensen die de vulkaan niet kennen, want zijn geschiedenis en activiteiten zijn het onderwerp van vele geschriften en zowel stille als bewegende beelden. Elke dag zijn er zeker 3000 bezoekers die de vulkaan aandoen om de Gran Cono te zien of op vele paden te wandelen of te fietsen. Daarnaast zijn er de nodige wetenschappers te vinden die de Vesuvius als werkterrein hebben om zijn veelal verholen activiteiten te onderzoeken en monitoren. Men is er namelijk van overtuigd dat deze slapende (maar nog altijd levende) vulkaan ooit weer zal uitbarsten; alleen wanneer en met welke kracht valt nog te bezien. Campania Stories werd geopend met een bezoek aan de Vesuvius, gevolgd door een persconferentie in het historische Palazzo Mediceo in Ottaviano, waar afgevaardigden van de samenwerkende instanties vol lof verwezen naar de synergie in de regio. Terloops werd de notoire Camorra vermeld, maar dan vooral bedoeld als verwijzing naar het verleden, iets wat helaas niet helemaal overkomt met de realiteit, zo werd me door een producent ingefluisterd. 

Anders 
De regio rond de Vesuvius werd gepresenteerd als “land als geen ander”. Begrijpelijk, want het is inderdaad een bijzonder deel van Italië en niet te vergelijken met andere vulkanische regio’s. Ook al behoren zowel de Vesuvius als de Etna tot hetzelfde vulkanisch gebied dat bijna 2 miljoen jaar geleden werd gevormd door interacties van Afrikaanse en Euraziatische tektonische platen, ze zijn amper te vergelijken. De Vesuvius (met een doorsnede van 8 km en een hoogte van bijna 1300 meter) is ontstaan op de restanten van zijn voorganger de Somma en kreeg zijn huidige vorm vooral door vulkanische activiteiten van de laatste 20.000 jaar (quasi) met enorme uitbarstingen in 79 en 1631. De Etna ontwikkelde zich minder explosief, maar groeide langzaam maar tot een diameter van 45 km en een hoogte van ruim 3300 meter sinds zijn ontstaan zo’n 300.000 jaar geleden. Omdat ze gevoed worden door andere magmakamers, hebben hun uitbarstingen ook andere terroirs gevormd. De Etna geeft meer magmastromen, de Vesuvius juist meer pyroclastische elementen en waar we rond de Etna een bodem hebben met een lagere pH, wat minder silicium en juist meer kalium, is de bodem rond de Vesuvius iets minder zuur en rijker aan ijzer en aluminium. 
 
Land- en wijnbouw 
Op de Vesuvius komt tot zo’n 1000 meter hoogte begroeiing voor, ruim 900 verschillende soorten bomen en planten, inclusief unieke tomatenrassen, getuige de enige 2 DOP’s voor tomaten in Italië, de Pomodoro di San Marzano dell’Agro Sarnese-Nocerino en de Pomodorino del Piennolo del Vesuvio. De vele kastanjebomen leveren niet alleen honing op, maar ook kastanjes voor een opnieuw ontdekt ‘recept’ van Benedictijner monniken die ze droogden en vervolgens kookten in wijn. Het moet een nieuwe hype worden. 
 
Druiven 
De meeste van de amper 400 hectare aan wijngaarden op de Vesuvius liggen op 200 tot 400 meter hoogte, met wat uitzondering naar boven en beneden. We treffen er vooral druivenrassen als de caprettone, catalanesca, piedirosso en sciascinoso aan, aangevuld met fiano, falanghina, greco en aglianico. Veel van de rassen zijn ongeënt, want de losse, drogere, vulkanische bodem met fijn zand, as en tephra/lapilli is vooralsnog phylloxeravrij. 

Proeverij 
De proeverij met nieuwe jaargangen vond plaats in Villa Signorini in Ercolano (Herculaneum), grenzend aan Portici, waar Karel de Bourbon (o.a. bekend als Karel VII, koning van Napels), een koninklijk paleis liet bouwen op (zoals later bleek) delen van oude Romeinse villa’s die door de uitbarstingen van de Vesuvius in 1631 waren bedolven onder een dikke laag vulkanische neerslag. Ferdinand II (kleinzoon van Ferdinand I, de broer van Karel VII) was verantwoordelijk voor de aanleg van de allereerste spoorlijn in Italië, van de Corso Garibaldi in Napels naar het koninklijk paleis in Portici. De spoorlijn werd in 1839 in gebruik genomen en voerde langs de zogenaamde “Golden mile”, een weg met vele luxueuze zomerresidenties van de oude Italiaanse aristocratie, o.a. de 18e eeuwse Villa Signorini, nu in gebruik als resort.   

De wijnen 
Tijdens de proeverij veel aandacht voor wijnen uit 2023 en 2024, oogstjaren met een totaal verschillend karakter. Was 2023 regenachtig met veel problemen in de wijngaard door millerandage en schimmels, in 2024 was er juist een serieus tekort aan water. In 2024 viel in de eerste 7 maanden amper 405 mm neerslag, terwijl de milde wintertemperaturen de vegetatiecyclus 10 tot 15 dagen vroeger op gang brachten en de behoefte aan water juist groot was. Ook hierdoor viel de oogst kleiner uit dan gemiddeld en was de kwaliteit van zowel de witte als rode wijnen minder goed dan gehoopt. De wijnen zijn beslist netjes (met de greco dit jaar als mijn favoriete druif), maar gewoon niet zo complex of lang als doorgaans wordt bereikt. Geniet ervan op de minder lange termijn is een veel gehoord advies. Bij de rode wijnen mochten we veel piedirosso’s proeven, een druif die altijd goed is voor heel opwekkende wijnen, zeker in 2023, maar ook in 2024. De geproefde Taurasi’s uit 2021, 2020 en 2019 lieten zien dat de stijl aan het veranderen is. Minder heftig, een fijnere tanninestructuur en een betere balans; men lijkt de nadelen van de druif te hebben omgevormd in voordelen. Taurasi wordt wel eens de Barolo van het zuiden genoemd en gelukkig is die vergelijking steeds meer gebaseerd op de elegantie, finesse en complexiteit van fraaie wijnen uit deze DOCG’s, dan op brute kracht en droge, harde tannine van slechte voorbeelden uit beide regio’s. 

Bezoeken 
Na de proeverij was er tijd voor bezoeken, waarbij duidelijk werd dat kilometers in Campania veel tijd vergen. De wegen zijn over het algemeen goed (genoeg), maar rechte stukken zijn in de minderheid en je geduld wordt duidelijk op de proef gesteld.  

Casa Setaro 
Op dit familiebedrijf in Trecase op de hellingen van de Vesuvius richt het echtpaar Massimo en Maria Rosaria Setaro zich op wijn en gastronomie. Ze beschikken over 20 hectare aan wijngaarden op 200 tot 350 meter hoogte met caprettone, fiano, falanghina, greco, piedirosso en aglianico, waarvan de druiven tot 2004 verkocht werden aan Mastroberardino. Het klimaat is hier gematigd, mede dankzij de verfrissende wind van zee en de ongeënte wijnstokken gedijen hier prima, ook zonder irrigatie en bijzondere behandelingen van de wijngaarden. Inmiddels hebben ze ook een modern gestileerd restaurant waar uitsluitend lokale, biologische producten worden gebruikt. Ter plaatse proefde ik verschillende aangename (en betaalbare) wijnen, waaronder de nieuwe Etichetta Negra, een mousserende wijn van de caprettone (de basiswijn opgevoed in anfora) en 38 maanden gerijpt sur latte. Ook de Aryete 2022 heeft enkele maanden in anfora’s gerijpt (en korte tijd in tonneaux) wat hem een volwassen, strakke eetwijn met mooie structuur maakt. Eveneens trots is men op de Contradae 61.37, vernoemd naar de Smorfia, het traditionele spel uit de regio Napels waarbij kaarten met 90 nummers zijn voorzien van afbeeldingen, in dit geval monniken voor nummer 61 en bos voor nummer 37. Ze verwijzen naar een contrade op de Vesuvius waar monniken ooit in het bos verbleven. De wijn 2021 van 50% Caprettone, 30% Greco, 20% Fiano is in RVS gevinifieerd en is nog altijd aangenaam jeugdig en fris met een prima structuur, fijn om elke maaltijd mee te beginnen. 

Villa Matilda 
Zo’n 20 jaar geleden werden in samenwerking met Robert Kranenborg proeverijen en lunches georganiseerd in zijn ‘Le Cirque’ te Scheveningen en kwam o.a. de Falerno del Massico Bianco van Villa Matilda op tafel dankzij toenmalig importeur Passport. De wijnen van dit historische domein hebben me altijd geïntrigeerd en naar een hernieuwde kennismaking werd dan ook met genoegen uitgekeken. Na een bezoek aan enkele van de belangrijkste wijngaarden, vervolgde een proeverij met Maria Ida Avallone, samen met haar broer Tani, eigenaresse van Villa Matilde. Een uitgebreide reeks wijnen passeerde de revue, met o.a. een erg fraaie MaTa, een ‘metodo classico’ van 100% Falanghina met rijping sur latte van minimaal 5 tot zelfs 9 jaar. Uiteraard ook alle aandacht voor hun befaamde Falerno’s del Massico en dan vooral de Camarato en Vigna Caracci, wijnen met een prachtig potentieel. Ook werd kennis gemaakt met Francesco Paolo (zoon van Tani Avallone) en zijn nicht Maria Cristina De Simone Avallone (1994), de dochter van Maria Ida die sinds kort verantwoordelijk is voor het maken van de wijnen. Bij die productie is overigens een steeds grotere rol weggelegd voor anfora’s. Bij veel producenten zijn anfora’s een grappig experiment of onderdeel van slimme marketing, bij Villa Matilda zijn ze een substantieel onderdeel van de vinificatie, met respect voor de geschiedenis, in het bijzonder de vinum album Phalanginum, de beroemde (destijds zoete) wijn ten tijde van het Romeinse rijk. De wijnen overtuigden en ik hoop dat ze binnenkort weer beschikbaar komen op de Nederlandse markt, want structurele handel met ons land verdient nog wat aandacht.   

Di Meo 
Zo’n 40 jaar geleden namen Erminia (overleden in 2012), Generoso (arts) en Roberto Di Meo het landgoed van hun ouders in Salza Irpina, in de provincie Avellino over. Roberto richtte zich op de wijn (en kunst), waarbij een natuurlijke benadering centraal staat. Van de 350 hectare die men bezit, zijn er 25 hectare aangeplant in de omgeving van het 18e-eeuwse, voormalige jachthuis van de prinsen Caracciolo, befaamde edelen in de regio. De bodems zijn heel divers, van compact en zwaar met veel klei tot juist heel los met vulkanische elementen en dat verklaart de verscheidenheid aan druivenrassen en het onderscheid van de specifieke wijngaarden die vernoemd zijn naar diverse familieleden. Dankzij diverse natuurlijke bronnen bevat de grond overal genoeg water en is irrigatie niet nodig. Specialiteit van Di Meo is de Fiano, waarvan Roberto vooral wijnen maakt die uitstekend kunnen ouderen; ook na 15 tot zelfs 25 jaar blijken de wijnen in prima conditie en tonen ze het potentieel van deze druif. Dat bleek ook tijdens een proeverij, waarbij de 2010 Greco Vittorio, de 2008 Fiano Colle dei Cerri en de 2004 Fiano Erminia (deze met een lagering tot 10 jaar in RVS en 5 jaar in fles) in vele opzichten schitterden. De wijnen van Di Meo zijn in diverse opzichten gebaseerd op het roemrijke verleden van de wijnbouw in de regio, maar de toekomst is uiteraard minstens zo belangrijk. Voorheen waren er maar 5 zelfstandige producenten in Irpinia met een absolute hoofdrol voor Mastroberardino, nu zijn er meer dan 300, waarvan velen mooie wijnen op de markt brengen. Roberto verwacht dat zijn kinderen over enkele jaren een actieve rol gaan spelen in het familiebedrijf, waarbij Alessandra de economische kant voor haar rekening kan nemen en Vittorio zich waarschijnlijk zal richten op het wijnmaken.

Omdat vervoer naar een volgende afspraak “even” op zich liet wachten, was ik in de gelegenheid om nog wat anders te proeven. Eerst werd een glas 2015 Taurasi Riserva “Hamilton” geserveerd; een traditionele Taurasi van 100% Aglianico met gisting en weking van 28 tot 30 dagen en een lagering in zowel grote vaten van Slavonisch eiken als barriques van Frans eiken van 24 maanden en een nog langere rijping op fles in de kelders van Di Meo. De naam is een eerbetoon aan Sir William Hamilton, de Britse diplomaat, politicus, antiquair en vulkanoloog die ambassadeur in Napels was en wiens tweede vrouw Emma bekend stond als de minnares van admiraal Horatio Nelson. Nelson was verantwoordelijk voor de executie van Francisco Caracciolo, in Napels gezien als held, maar in de ogen van de Britten een verrader van hun bondgenoot koning Ferdinand IV, koning van Beide Siciliën. Deze Taurasi is een wijn die aantoont dat de aglianico in staat is om verfijnde wijnen voort te brengen als er in de wijngaard en kelder voldoende aandacht aan wordt besteed. De wijn waaierde breed uit in het glas, is nu al prachtig en voorspelt een fraaie toekomst; een voorbeeldige Taurasi. Tenslotte kwam ook de Il Ratafià di nonna Erminia nog in het glas, net als diverse grappa’s, nóg een specialiteit van Roberto. Het bleek een buitengewoon mooie afsluiting van een boeiend bezoek. 

Persoonlijke favorieten wit:

  • ASTRONI, Campi Flegrei DOC Bianco , Tenuta Jossa, 2021   
  • CANTINE ANTONIO MAZZELLA, Ischia DOC Biancolella , Vigna del Lume , 2024    
  • CUOMO MARISA, Costa d’Amalfi DOC Furore Bianco , Fiorduva, 2023
  • DI MEO, Fiano di Avellino DOCG Riserva , Alessandra, 2015
  • FATTORIA LA RIVOLTA, Sannio DOC Coda di Volpe , Sannio Coda di Volpe Bio, 2024   
  • JOAQUIN, Campania IGT Bianco , Dall’Isola, 2024   
  • LUIGI MAFFINI, Cilento DOC Fiano, Kratos Bio, 2023
  • PIETRACUPA, Campania IGT Fiano , Cupo, 2023
  • TENUTA CAVALIER PEPE, Fiano di Avellino DOCG Riserva , Brancato, 2023
  • TERRE STREGATE, Falanghina del Sannio DOC , Svelato, 2024 

Eveneens erg prettig en koopwaardig wit:

  • SAN SALVATORE 1988, Spumante Brut Rosè Metodo Classico , Gioì , 2021
  • ALOIS, Terre del Volturno IGT Pallagrello Bianco, Morrone, 2023
  • CANTINE OLIVELLA, Lacryma Christi del Vesuvio Bianco DOC , Lacrimabianco, 2024
  • CANTINE DI MARZO, Greco di Tufo DOCG Riserva , Mulino Giardino, 2022
  • CASA SETARO, Lacryma Christi del Vesuvio DOC, Munazei Bianco Bio, 2020
  • COLLI DI LAPIO, Fiano di Avellino DOCG, Fiano di Avellino, 2024
  • COLLI DI LAPIO, Greco di Tufo DOCG, Alexandros, 2024
  • CONTRADA SALANDRA, Campi Flegrei DOC Falanghina , Campi Flegrei Falanghina, 2022
  • FONTANAVECCHIA, Sannio DOC Coda di Volpe , Sannio Coda di Volpe , 2024
  • LA FORTEZZA, Sannio DOC Fiano , Enzo Rillo , 2024
  • LA MASSERIA DI SESSA, Falerno del Massico DOC Bianco , Crono Bio, 2022
  • LUIGI MAFFINI, Cilento DOC Fiano, Pietraincatenata Bio, 2023
  • MONTEVETRANO, Campania IGT Bianco , Core Bianco, 2024
  • PASSO DELLE TORTORE, Irpinia DOC Falanghina , Piano del Cardo, 2024
  • ROCCA DEL PRINCIPE, Fiano di Avellino DOCG, Fiano di Avellino, 2023
  • TENUTA DEL MERIGGIO, Fiano di Avellino DOCG Riserva , Colle delle Ginestre, 2019
  • TENUTE CAPALDO – FEUDI DI SAN GREGORIO, Greco di Tufo DOCG Riserva , Goleto, 2021
  • TENUTA SCUOTTO, Greco di Tufo DOCG Riserva , Kuris, 2022
  • VIGNE CHIGI, Terre del Volturno IGT Pallagrello Bianco , Pallagrello Bianco Bio, 2024

Persoonlijke favorieten rood:

  • DONNACHIARA, Taurasi DOCG, Taurasi, 2021
  • DONNACHIARA, Taurasi DOCG Riserva , Taurasi Riserva, 2020
  • LUIGI MAFFINI, Cilento DOC Aglianico, Cenito Bio, 2022
  • MONTEVETRANO, Colli di Salerno IGT Rosso, Montevetrano, 2022
  • SAMMARCO ETTORE, Costa d’Amalfi Tramonti Rosso Riserva DOC, Pietre di Tramonti , 2018
  • STEFANIA BARBOT , Taurasi DOCG Riserva , Fren, 2019
  • TENUTA CAVALIER PEPE, Taurasi DOCG, Opera Mia, 2017
  • TENUTA FONTANA, Campania IGT Sciascinoso , Civico 1 Bio, 2022
  • TENUTA SCUOTTO, Taurasi DOCG, Taurasi, 2020
  • TENUTA TRALICE, Terre del Volturno IGT Pallagrello Nero , Miglio 25 Bio, 2023
  • TERESA MINCIONE, Terre del Volturno IGT Casavecchia, Nulla è per Caso, 2022
  • VILLA MATILDE AVALLONE, Falerno del Massico DOC Rosso Riserva, Vigna Camarato, 2018  

Eveneens erg prettig en koopwaardig rosé en rood:

  • ANTICA HIRPINIA, Taurasi DOCG, Taurasi, 2018
  • ASTRONI, Campi Flegrei DOC Piedirosso, Colle Rotondella, 2023
  • CUOMO MARISA, Costa d’Amalfi Furore Rosso Riserva DOC , Furore Rosso Riserva, 2021
  • MARTUSCIELLO SALVATORE, Penisola DOC Sorrentina Gragnano, Ottouve , 2024
  • MARTUSCIELLO SALVATORE, Campi Flegrei DOC Piedirosso, Settevulcani, 2024
  • MONTEVETRANO, Campania IGT Aglianico, Core Rosso, 2022
  • PIETRACUPA, Taurasi DOCG, Taurasi, 2019
  • SAN SALVATORE 1988, Paestum IGT Aglianico , Omaggio a Gillo Dorfles, 2019
  • TENUTA AUGUSTEA, Lacryma Christi del Vesuvio DOC, Era 79, 2022
  • TENUTE CAPALDO – Feudi di San Gregorio, Taurasi DOCG Riserva , Piano di Montevergine, 2019
  • VIGNE CHIGI, Terre del Volturno IGT Rosato, Rosa Canina Bio, 2024 
     

NB  
Jammer dat we de wijnen van o.a. Mastroberardino, Paolo Bea, Quintodecimo en Terredora di Paolo moesten missen tijdens deze Campania Stories, maar die proeven we vast nog wel een andere keer.  
   

Campania Stories wordt georganiseerd door Miriade & Partners in samenwerking met AIS Campania en de regio Campania Region en wordt gesteund door het PN FEAMPA 2021–2027 programma van de EU. 

www.campaniastories.com 

Deel dit bericht:

Facebook
Twitter
LinkedIn

Sicilië en primeur 2025

Sicilië en Primeur 2025

De enorme variatie aan wijnen op Sicilië werd weer eens bevestigd tijdens de 21e editie van Sicilia en Primeur. Ook werd duidelijk dat Sicilië niet bepaald een klein eiland is, want van de ene regio naar de andere rijden, vergt de nodige uren, ook omdat de wegen soms een serieuze uitdaging vormen voor diegenen die graag een beetje willen doorrijden.

Ontwikkeling
Sicilië kent een geschiedenis die duizenden jaren oud is en in een grot in de berg San Calogero (Kronio) zijn de waarschijnlijk oudste bewijzen van wijnbouw in Italie gevonden, daterend van 4000 jaar v.Chr. Indrukwekkend zijn de vele historische monumenten en we zien dat het eiland weer in ontwikkeling is na lastige tijden. Decennia van economische stagnatie hebben gezorgd voor veel achterstallig onderhoud en het zal nog wel de nodige jaren kosten voor alles de toets der kritiek kan doorstaan. Bepaalde delen van het eiland zijn goed ontwikkeld en voorzien van alle gemakken die toeristen zich kunnen wensen, maar er zijn ook regio’s waar de tijd lijkt te hebben stil staan en een moderne kijk op aspecten als infrastructuur en milieu niet zichtbaar is.

Tijd en geld
Tja, zuchtte Grégoire Desforges, de huidige eigenaar van Baglio di Pianetto (en kleinkind van Paolo Marzotto, de oprichter van het domein) toen dit ter sprake kwam. Ja, de wegen zijn slecht, er is overal afval en veel moet worden gerepareerd, gerestaureerd of gerenoveerd. We doen ons best om het te stimuleren, maar het kost tijd, veel tijd en veel geld. Dat dit steeds meer wordt begrepen, gerespecteerd en gevolgd, sterkt ons vertrouwen in onze visie ten aanzien van concrete bijdragen aan zowel sociale als economische aspecten en respect voor het milieu.

Montoni
Fabio Sireci en zijn vrouw Melissa Muller runnen het familiebedrijf Feudo Montoni en hebben geen andere mening. Er is nog veel te doen op Sicilië, vooral ten aanzien van het respect voor de natuur en allerlei historische aspecten. Respect voor de eigen druiven bijvoorbeeld en ‘normale’ wijnen tegen ‘normale’ prijzen. Heel bewust kiezen we voor een bescheiden prijsstelling, we doen niet meer aan de zinloze competitie om de duurste wijn te hebben: het is niet nodig en uiteindelijk is niemand er bij gebaat. Eerlijk duurt het langst en we willen graag eerlijk zijn naar onze klanten, onze werknemers, familie en onszelf… Ook zij zien dat hun kijk op het leven steeds meer wordt gedeeld. Fabio: “Voor ons draait de wereld niet alleen maar om geld, maar om wat we aan échte waarden achterlaten…” Wie de wijnen van Montoni drinkt, zal het snel eens zijn met Fabio en Melissa. Waarom zoveel gedoe? Waarom mag een wijn niet gewoon lekker én lekker betaalbaar zijn?  

Druiven
Over lekker gesproken. Persoonlijk ben ik nooit een fan geweest van de introductie van de syrah als druif van de toekomst voor Sicilië. Ook dit jaar heb ik amper wijnen geproefd waarbij het woord  ‘lekker’ in mijn bevindingen voorkwam. Technisch oke, maar uiteindelijk met erg weinig toegevoegde waarde. De druiven staan er echter nu eenmaal, dus ook de komende jaren zullen we ze moeten dulden. Veel meer vertrouwen heb ik in vooral de witte druiven, want verschillende caricantes, cataratto’s en grillo’s vond ik erg prettig en blijken ook goed te kunnen ouderen. Ook verschillende droge zibibbo’s konden me bekoren, maar vooral de perricone, nocera en in het bijzonder de frappato lijken een mooie toekomst tegemoet te gaan, zeker als men de druif niet ondergeschikt maakt aan de vinificatie. Met betrekking tot de frappato heeft  COS een inspirerende en leidende positie met een fraaie reeks wijnen die uitblinken qua finesse, elegantie en balans. De Nero d’Avola is nog altijd een van de belangrijkste blauwe druiven op het eiland, maar het blijkt lastig om de oude, massieve stijl om te vormen naar meer verteerbare wijnen. Misschien dat het toch vooral een prima druif is voor blends met bijvoorbeeld frappato of perricone. Duca di Salaparuta bewees in 1984 met hun Duca Enrico al dat de druif een wijn beslist op zichzelf kan dragen, maar uitzonderingen zijn er altijd en de op het domein geproefde oudere jaren konden me niet echt overtuigen van hun bewaarpotentieel. Wellicht dat de wisselende ervaringen gebaseerd zijn op de vele biotypen die de Nero d’Avola telt en allemaal een ander karakter hebben. In combinatie met de diverse terroirs die Sicilië rijk is geeft dat aan dat de druif eigenlijk niet over één kam te scheren is.

Etna
Meerdere producenten en collega’s die ik sprak, gaven aan zich ernstige zorgen te maken over hetgeen er momenteel op en rond de Etna gebeurt. De Etna is een soort circus aan het worden dat veel teveel aandacht krijgt, zo is een veel gedeelde mening. Enerzijds gespierde atleten naast elegante jongleurs, anderzijds weinig elegante olifanten die domme kunstjes vertonen en vooral veel teveel clowns. Er is niet alleen veel variatie aan stijlen en kwaliteiten, ook de prijzen lopen sterk uiteen: van € 14,50 tot € 250,00. Dat laatste mag gerust clownesk genoemd worden, ook al zwijmelt een deel van de pers en de markt bij dergelijke wijnen. Het zou fijn zijn als we eerlijk en kritische blijven en niet alles slikken wat marketing of de waan van de dag ons voorschotelt. Opmerkelijk vond ik het feit dat velen weliswaar bang zijn voor hetgeen de mens op de Etna doet, maar dat deze uiterst actieve vulkaan zelf niet als grote bedreiging wordt gezien…   

Natuur versus techniek
Van de Etna proefde ik naast hele pure wijnen met de fijne, natuurlijke expressie van de nerello(‘s), helaas ook de nodige wijnen die doen vrezen voor kaalslag onder de kurkeik-bossen. Elegante, loepzuivere wijnen werden afgewisseld met boerse broeders of wijnen met een overdosis vinificatie i.c. hout; wat dat betreft raakten bepaalde wijnen uit mijn ‘graci’… Ook m.b.t. het bewaarpotentieel de nodige verschillen tussen de wijnen en de zelden overeenkomende meningen van de ‘experts’. Ik proefde wijnen die beslist om lucht c.q. tijd vragen, maar ook verschillende die nog maar enkele jaren oud zijn en al erg vermoeid overkomen. De harde zuren in sommige wijnen doen weliswaar vermoeden dat er sprake is van potentieel, maar de nu al uitdrogende tanninestructuur en het verschraalde fruit geven me weinig hoop. De meeste wijnen die ik proefde lijken met een jaar of 5 in de fles het beste te geven, wijnen van 10 jaar of ouder bleken veelal het beste achter zich te hebben gelaten. Een fenomeen overigens dat niet alleen de wijnen van de Etna betreft, maar ook die uit verschillende andere Siciliaanse regio’s.

COS
Benanti

Favorieten
Meningen verschillen en ook de mijne komt niet altijd overeen met die van collega’s. Universeel respect is er echter voor de wijnen van o.a. Benanti, COS en Tasca met een veel gedeelde interesse in de wijnen van o.a. Terrazze dell’Etna, Girolamo Russo, Planeta en Occhipinti, bij deze laatste vooral onder liefhebbers van ‘natuurlijke’ wijnen. Ook Gulfi is een eigenwijze eend in de bijt; anders dan alle anderen met een eigenwijs ‘love it or hate it’ karakter. Mild zijn mijn reacties waar het de wijnen van ‘belangrijke’ producenten betreft, zoals Donnafugata, Cusumano, Barone di Villagrande, Firriato en Cottanera; ook ik erken ze als betrouwbare en goed gemaakte wijnen, maar ze missen m.i. datgene wat de wijnen van de Etna zo speciaal maken. Pietradolce heeft zichzelf inmiddels buiten elke categorie geplaatst en mag rekenen op veel nationale en internationale interesse en waardering; ze behoren echter niet tot mijn persoonlijke favorieten door iets teveel impressies van herbale of juist gestoofde en boerse tonen in combinatie met nogal wat hout; het is natuurlijk maar een mening…

Wel een plekje in mijn hart hebben Fabio Sireci en zijn vrouw Melissa Muller van Feudo Montoni veroverd. Ze maken namelijk wat ik erg prettig vind en graag promoot; eerlijke, ongekunstelde wijnen met het karakter van de druif en een prima kwaliteit; wijnen waarvan de ‘fles leeg gaat’ en waaraan je niet failliet gaat; wat wil je nog meer als je geen etiketten-drinker bent maar een liefhebber?

Deel dit bericht:

Facebook
Twitter
LinkedIn

Regina Ribelle, door Guus van Otterloo

Regina Ribelle, door Guus van Otterloo

Voor het tweede jaar op rij reis ik namens NCS naar San Gimignano voor de ‘Regina Ribelle’, de presentatie van 2024, de laatste oogst. Dit evenement, voor pers en wijnprofessionals, ter promotie van Vernaccia di San Gimignano, de enige witte DOCG in Toscane. In de grote plas rode wijn die Toscane maakt, is vernaccia een vreemde eend, vandaar de naam Regina Ribelle, ‘rebelse koningin’.

80 wijnen
De grote overzichtsproeverij die ik voorgeschoteld kreeg, omvatte ruim 80 wijnen, waarvan zo’n 50 uit 2024 en 25 riserva’s uit 2023. Beide jaargangen verschillen flink van karakter.

2024
Een relatief koel en nat jaar: veel jonge wijnen hebben een goede balans tussen fruit en zuren. Mij bevielen de ‘24ers van o.a. Abbazia Monte Oliveto, Fattoria di Fugnano, Poggio Alloro, Il Palagione en Palagetto. Dit zijn zuivere, frisse en fruitrijke wijnen voor consumptie binnen twee tot drie jaar. Mijn topfavoriet is Suavis 2024 van Mormoraia.

2023
Een jaar dat juist warm en droog was en, op een paar uitzonderingen na, veel riserva’s leverde die tamelijk mat overkwamen. Twee zéér positieve uitzonderingen zijn, opnieuw Mormoraia, nu met de cuvee Ostrea, en opnieuw Fattoria di Fugnano met hun Donna Gina. Beide wijnen hebben een goede structuur, goed geïntegreerde zuren en duidelijk meer inhoud dan de ‘annata’s.

Ouder
Tenslotte kwamen er wat oudere wijnen op tafel; gelukkig, want vernaccia laat juist met wat rijping zien wat zij echt kan. Hier zijn mijn favorieten cuvees de Mareterra 2020 van Casa Lucii en alweer een wijn van Mormoraia: de Antalis 2022. De primaire tonen zijn bij deze wijnen omgezet in venkel, amandel en honing. Het zijn fijne, gastronomisch goed inzetbare wijnen.

De grond doorgrond
Natuurlijk is twee jaar op rij, twee dagen kijken, luisteren en proeven onvoldoende om de DOCG van San Gimignano echt te doorgronden, ik pretendeer dat ook niet te doen. Wel vallen steeds meer dingen op hun plek en één daarvan is dat ik begrijp dat vernaccia misschien wel haar beste resultaat geeft op lichte zandgrond, zeker als die veel fossiele schelpen, dus kalk, bevat. 

Enologo Mirko Nicolai

Op deze reis bezocht ik drie, totaal verschillende, producenten, resp. Collemucioli, Mormoraia en Terruzzi.

Collemucioli
Een oud bedrijf van de familie Mugnaini. Zij bezitten 15 ha. wijngaard waarvan
7 ha. witte druiven (vernaccia en chardonnay) en 8 ha. rode (sangiovese en merlot). De wijnen zijn biologisch, eerlijk en zuiver. De totale productie aan Vernaccia is minder dan 8000 flessen.

Mormoraia
Een bedrijf van een andere orde. Begin jaren ’80 werd dit domein in vervallen staat gekocht door de Toscaanse familie Passoni, die niet alleen 30 ha wijngaard aanplantte, maar er ook een luxe hotel-restaurant neerzette. Sinds 2003 is André Passoni de bedrijfsleider. Hij streeft in alles naar perfectie en dat gaat in dit soort situaties lang niet altijd goed. Over het hotel kan ik niet oordelen, maar gelukkig zijn het restaurant, en meer nog de wijnen, van hoog niveau, biologisch bovendien. Verantwoordelijk voor de wijnen is Mirko Nicolai, al meer dan 15 jaar de wijnmaker van Mormoraia.
U begrijpt: ik ben fan en mocht u interesse hebben: er is géén importeur voor Nederland.

Teruzzi
Tenslotte bezocht ik Teruzzi, een bedrijf dat ooit onder de vlag van Campari viel en groot is; jaarlijks maakt men 800.000 flessen. De volledig geautomatiseerde, of beter gerobotiseerde bottellijn verwerkt 8000 flessen per uur. Daarin worden de wijnen gefilterd, afgevuld, gekurkt, geëtiketteerd en verpakt. Fascinerend om te zien, maar ver weg van ambachtelijk wijn maken. Bij wijnbedrijven op deze schaal laat de kwaliteit nog wel eens te wensen over, maar dat valt bij Teruzzi mee. De vernaccia’s zijn ‘gewoon goed’ en de riserva’s kunnen zelfs rijpen. Bij een verticale proeverij stonden 2020 en 2019, maar ook 2016 en 2015 nog recht overeind. Prima voor een volumeproducent!

Gala
Regina Ribelle eindigt altijd met een galadiner, dit jaar voor het eerst op de Piazza del Duomo.

Op deze historische locatie bezorgde Chef Gaetano Trovato**, bijgestaan door zijn team en 15 sommeliers, de 120 genodigden een mooie avond. Zelfs de koude wind kon de pret niet drukken: de organisatie had voor witte dekens met goudkleurige opdruk ‘Regina Ribelle’ gezorgd… 

Home – Consorzio del Vino Vernaccia di San Gimignano

Deel dit bericht:

Facebook
Twitter
LinkedIn