Leuk en lekker?
Blindproeven is het leukste wat er is. Iemand blind een glas wijn voorzetten en vragen wat de samenstelling en herkomst zijn. Het gaat dan om het karakter van de druif, de eigenschappen van zijn terroir en de kenmerken van het oogstjaar in combinatie met de stijl van de wijnmaker. Blindproeven is zo leuk dat je er zelfs een wedstrijd, een heus kampioenschap van kunt maken 😉
Beter of slechter?
Blindproeven om kwaliteit te beoordelen is echter een heel ander verhaal en zou je zelfs volstrekt zinloos kunnen noemen. Enkele jaren geleden heb ik al besloten om wijnen niet meer blind te proeven, geen punten meer te geven en geen proefnotities meer te publiceren.
De reden is simpel: het blind beoordelen van o.a. wijn geeft altijd een vertekend beeld t.a.v. het per definitie subjectieve beeld over de vermeende kwaliteit. Dat geldt niet alleen voor wijn, maar ook voor andere producten, zoals auto’s en uiteraard ook mensen. Niemand heeft zijn of haar partner, auto of kleding gekozen o.g.v. een blinde beoordeling. Iets of iemand be- of veroordelen o.g.v. kenmerken die iets of iemand typeren is belachelijk. Je kunt een liefhebber of tegenstander zijn van bepaalde eigenschappen, maar dat wil niet zeggen dat ze iets beter of slechter maken. En wie bepaalt eigenlijk wat goed of slecht is? We kennen de discussie over Pavie 2003 tussen Parker en Robinson; 12/20 versus 96/100 of de altijd van alles en iedereen afwijkende scores van Luca Maroni? Wat voor de een fijn is, wordt afgekeurd door een ander, waarbij iedereen woorden als leuk en lekker buiten beschouwing laat; dat zou namelijk kunnen doen vermoeden dat hun menselijke mening niet objectief zou kunnen zijn…. Punt is dat wat tijdens een blinde beoordeling als negatief wordt beschouwd, door diezelfde persoon in een andere omstandigheid (bij eten bijvoorbeeld) juist als zeer prettig kan worden ervaren. Het gaat om perspectief en relevantie; denk bijvoorbeeld aan Stephen Hawking in relatie tot atletiek en wetenschap.
De Amerikaanse recensent Eric Asimov vertelde 2 jaar geleden tijdens een gala-avond waar een collega werd gehuldigd omdat ze steeds honderden wijnen beoordeelt, dat het slechtste wat je als ‘professional’ kunt doen, is steeds honderden wijnen beoordelen. Naar zijn mening doe je de meeste van al die geproefde wijnen daardoor ernstig tekort en beledig je al het harde werk dat alle ‘niet winnende’ mensen, familie en medewerkers in hun wijnen steken. Asimov wijdt zich liever een de verhalen achter een wijn, aan wat een wijn interessant, leuk en lekker maakt.
Pleidooi
Tijdens Campania Stories in mei van dit jaar, riep mediapartner (en collega) Luciano Pignataro op om vooral te stoppen met zinloze proefnotities vol semi-interessant gedoe over terroir (mineraliteit!) en/of vinificatie, waarvan de meesten niet eens weten wat het echt betekent. Dat gaf uiteraard de nodige onrust in de zaal, want de meeste wijnschrijvers doen niet anders…
De boodschap achter zijn pleidooi: ”We zijn de realiteit, de essentie van wijn en het contact met de nieuwe generatie (die absoluut niet geïnteresseerd is in klassieke wijn-blabla) uit het oog verloren. We moeten terug naar waar het écht om gaat: waarom wijn interessant, leuk en lekker is”. Hij heeft een punt. Technisch geneuzel is meestal niet meer dan dat; geneuzel. Misschien leuk voor een enkele ‘nerd’, maar niet voor normale mensen; dat zijn namelijk geen oenologen, maar consumenten die gewoon willen genieten van een lekker glas wijn…
De woorden van Pignataro kregen (discreet) applaus van o.a. Matthew Horkney en ondergetekende uiteraard, want ik strijd al jaren tegen “pointless points” en eindeloze reeksen zinloze proefnotities die toch niemand leest, begrijpt of kan gebruiken. De volgende dag sprak ik met Horkney en deze vertelde: “Niet alleen op mijn werk in de detailhandel en horeca, maar ook tijdens proeverijen met particuliere liefhebbers en verzamelaars, blijkt geen enkele interesse te bestaan voor technische details of proefnotities. Het gaat vooral om wat een wijn betekent, wat een wijn vertelt en wat je er mee kunt. Details doen er niet toe; smaak, stijl en imago in combinatie met namen/etiketten en prijzen wel. Steeds minder mensen kopen wijnen o.g.v. punten van enkele wijnschrijvers (zoals onlangs ook werd bevestigd door MW Andrea Lonardi), maar zelf doe ik daar al lang niet meer aan mee. Ik noem mezelf dan ook geen wijnschrijver of journalist, ik ben een youtuber (en hij heeft als zodanig veel meer volgers, succes en plezier van zijn werk dan menig collega). Pignataro heeft gelijk, er wordt veel te weinig aandacht besteed aan leuk en lekker”.
