Mayacamas
- Door Fred
- mei 28, 2018
- 18:46
Vrijwel de gehele wijnwereld is geschokt als blijkt dat de Amerikaanse wijnen beter scoren dan verwacht en enkele zelfs worden geprefereerd boven befaamde Franse. Zowel bij de witte als de rode wijnen eindigt een Amerikaanse wijn op de eerste plaats; “shocking” zoals de Britten plegen te zeggen. Waar de Amerikanen victorie kraaien, druipen les Coqs verbaasd af en verschuilen ze zich, minder sportief dan gedacht, achter excuses, smoesjes en andere uitvluchten.
Onder de Californische wijnen is de 1971 Cabernet Sauvignon van Mayacamas, een wijn die buiten de eigen regio amper bekend is, maar wiens geschiedenis teruggaat tot 1889. In dat jaar koopt de Duitse immigrant John Henry Fisher land op de flanken van Mount Veeder in het zuidwesten van de Napa Valley. Hij bewerkt er de grond die rijk is brosse basalt en ander vulkanisch gesteente en plant er wat Zinfandel aan. Van veel onderhoud is geen sprake, want doordeweeks maakt hij zoetzuur in zijn bedrijf in San Francisco. Alleen in de weekenden is hij in Napa te vinden en doet hij zijn uiterste best er wijn te maken. De aardbeving van 1906 die 80% van San Francisco verwoest, treft ook het bedrijf van Fisher en hij wordt gedwongen zijn wijndomein te verkopen.
De drooglegging en de Grote Depressie (1929-1933) maken dat het domein in relatief korte tijd verschillende eigenaren krijgt voor het in 1941 wordt gekocht door Jack en Mary Taylor. Zij geven het domein haar huidige naam Mayacamas en planten er chardonnay en cabernet aan. Veel (meer) doen ze er niet, daar hebben ze geen behoefte aan, ze zijn blij met wat ze hebben. Als Robert (Bob) en Elinor Travers het domein in 1968 kopen, verkeert het nog in vrijwel dezelfde staat als waarin de Taylors het kochten. Er is alleen elektriciteit aangelegd. Bob Travers (oorspronkelijk een petrochemisch ingenieur) liep het wijnvirus op bij Joe Heitz en zag Mayacamas als zijn kans om zelf ook wijn te maken in de Napa Valley. Hij herplantte de wijngaarden en bleef daarbij trouw aan chardonnay en cabernet. Voor andere initiatieven ontbraken simpelweg de financiële middelen.
Klassiek
De productie in die tijd schommelt rond de 4000 kisten, relatief weinig voor een totale wijngaardoppervlakte van circa 20 hectare, maar meer dan genoeg voor Travers die het meeste werk samen met zijn vrouw verricht. De stijl van de wijnen is wat de Fransen vaak ‘klassiek’ noemen of wat ook wel door het leven gaat als rustiek; beetje strak met hoge zuren en een stevige tanninestructuur. Alles behalve de stijl die de hedendaagse wijnen uit de Napa Valley typeren dus, maar wel met veel spanning, fraicheur en een buitengewoon fraai potentieel, ook de chardonnays. Een stijl die opvalt en in 1976 door velen hoog wordt gewaardeerd.
Als Travers Mayacamas in 2012 verkoopt aan Charles Banks (en zijn partners Jay en Joey Schottenstein) en deze de befaamde wijnmaker Andy Erickson vraagt om er de wijn te gaan maken, wordt er verontrust gereageerd. Men verwacht dat Banks (1967), voormalig eigenaar van onder meer Screaming Eagle en Jonata Wines en oprichter van Terroir Capital dat goed is voor ruim 200 miljoen dollar aan investeringen in o.a. de wijnwereld (waaronder Mulderbosch, maar ook Sandhi, Qupé, Fable Mountain en Wind Gap) Erickson zal opdragen wijnen te maken zoals hij dat doet/deed bij Screaming Eagle, Arietta, Dancing Hares, Dalla Valle, Ovid en andere cultwijnen uit de Napa valley. Dat lijkt logisch, maar Banks en Erickson besluiten anders.
Samen proeven ze alle jaargangen die Travers heeft bewaard (en dat zijn er veel) en komen al snel tot de conclusie dat ze niets willen veranderen. Alleen op detailniveau maken ze het zichzelf wat makkelijker. De elektriciteit wordt up-to-date gemaakt, de kelder wordt opgeruimd en er wordt een systeem geïnstalleerd om de cementen cuves op een meer efficiënte manier koeler te houden. Men neemt afscheid van enkele zeer oude vaten, niet om ze te vervangen door nieuwe barriques, maar gewoon omdat ze aan het eind van hun bestaan zijn en Tavers er nog niet toe was gekomen ze te vervangen. Een kleine test leert dat nieuwe barriques helemaal niet werken voor de wijnen van Mayacamas, daar hebben ze gewoon te weinig alcohol voor, aldus Erickson. Qua vinificatie verandert er evenmin veel; de gisting en weking duurt nog altijd 12 tot maximaal 20 dagen (in koelere jaren) en sluit aan op hetgeen men aan (uiterst gedetailleerde) informatie heeft gevonden in de dagboeken die Travers bijhield. Wel moet Erickson ‘even’ wennen aan de vroege oogst, veel vroeger dan hij gewend is en bij (voor hem) relatief lage waarden van 23-24 brix. Het zijn dus vooral de details waar men zich op richt. Het zijn maar kleine aanpassingen, maar ze dragen bij aan het perfectioneren van de wijnen; ze worden schoner, wat fijner en uiteindelijk complexer.
Wat meer aandacht nodig heeft, zijn de wijngaarden. Het merendeel van de planten is oud, niet bepaald virusvrij en levert hierdoor, ondanks een ideale ligging, fruit van hooguit gemiddelde kwaliteit. Annie Favia, de vrouw van Erickson, is agronoom en krijgt de opdracht de wijngaarden waar nodig te herplanten. In samenwerking met collega Phil Coturri koos ze direct voor andere wortelstokken dan de AXR, want deze ooit zo bejubelde onderstok blijkt in de praktijk niet best. Plantmateriaal moest men elders halen, want de planten in de eigen wijngaard waren teveel door ziekten aangetast. Ook de nieuwe planten worden gesnoeid volgens de methode ‘California sprawl’, cordon spur met scheuten naar beneden geleidt i.p.v. naar boven en alles biologisch onderhouden en waar mogelijk niet geïrrigeerd.
Chabrol
Management van Mayavcamas is sinds kort in handen van estate director Jimmy Hayes, ooit begonnen in de New Yorkse horeca. Op woensdag 23 mei 2018 bezocht Hayes Amsterdam om er tijdens een lunch in restaurant Breda, één van de pareltjes in de Amsterdamse gastronomie met een uitdagende, soms beetje brutale stijl, de wijnen te presenteren die sinds kort worden gedistribueerd door Chabrol Wines. Rex Neve, directeur van Chabrol, was er uiteraard ook bij en vertelde blij te zijn met deze aanwinst voor zijn portfolio. ‘Het werd tijd dat ik weer eens wat met wijnen uit Californië ging doen, aldus Neve. Het was zeker 25 jaar geleden dat ik er voor het laatst was en dat had verschillende oorzaken, inclusief de stijl, kwaliteit en de prijs van de wijnen en het feit dat er in Nederland erg weinig aandacht is voor de wijnen. Mayacamas is echter een verhaal op zich, een uniek domein en past perfect in ons assortiment”.
Hij maakt meteen van de gelegenheid gebruik om te verkondigen dat dat ook geldt voor het aperitief; een prosecco. Ja, een prosecco, maar dan wel een goede, een echte. Een prosecco in de filosofie van Chabrol, heel puur, aangenaam droog met een tweede gisting op fles en niet gedegorgeerd. Het blijkt een prima begin van een aangename lunch.
Hayes verhaalt over Mayacamas en ondertussen licht Julee Resendez (agent voor o.a. Mayacamas) de wijnen toe. We proeven de 2016 Chardonnay, de Merlot 2014 en zowel de Cabernet 2013 als de 2003.
De Chardonnay 2016 toont zich vullend, maar ook levendig en fris, mede dankzij de eigen kloon chardonnay met kleine besjes en het ontbreken van de malo. Het kleine percentage nieuwe barriques (5-6%) geeft een heel fijn accent aan de wijn die verder wordt gekenmerkt door frisse fruittonen, wat tropische accenten en een nog zeer jeugdige karakter. De wijn is rijk aan alcohol (14,5%) maar dit valt niet (echt) op; fraîcheur overheerst.
De Merlot 2014 is diep gekleurd en beschikt over een mooi concentraat met impressies van blauwe bessen, wat rokerige tonen (sigaren) en aardbeien; in de mond beschikt hij over fijne zuren, ingetogen alcohol en een mooie balans tussen fruit en hout. De wijn is charmant, toegankelijk, met fraai verweven aroma’s, een universele stijl en een goed potentieel.
Met de Cabernet 2013 (extreem goed jaar) wordt meteen duidelijk wat Banks en Co voor ogen hebben. De wijnen biedt het rijpe fruit met een perfecte balans uit 2013 en de finesse en elegantie van een ingetogen manier van wijnmaken. De geur is compact met veel zwart fruit, cassis en een delicate kruidigheid, hout is volledig versmolten en wat opvallen zijn subtiele zuren en een hele fijne tanninestructuur; de afdronk is lang met wederom veel fruit, iets drop en veel frisse tonen naast rijp donker fruit en een enorme lengte. Een grootse wijn.
Over de Cabernet uit 2003 kan ik redelijk kort zijn: zeer fraai. De wijn heeft meer klassiek tonen dan de 2013 die heel duidelijk profiteert van het geweldige oogstjaar 2013. Met zijn hoge zuren en stevige tanninestructuur is de wijn meer in de stijl die we gewoon zijn van Mayacamas. Hij is nog altijd zeer jeugdig en beschikt over een fraai potentieel. Tonen van donker fruit en een fijne kruidigheid staan centraal; een voorname eetwijn, schoon en mondzuiverend.