Fred Nijhuis

Your favorite Dutch wine writer

NCS werkt graag samen met:

Terugblik workshop Amarone della Valpolicella

Om een einde te maken aan alle misverstanden, onwetendheid en onwaarheden die Amarone ten deel vallen, organiseerde Nijhuis Consultancy & Services een tweetal driedelige workshops over dit relatief nieuwe fenomeen uit de Italiaanse wijnwereld.

Hoewel de eerste Amarone pas in 1938 werd gemaakt, geniet deze bijzondere wijn inmiddels het predikaat ‘icoon’ en is hij niet meer weg te denken uit de top onder de Italiaanse wijnen. Tijdens de workshops werden velen wijnen geproefd, uiteraard ook de legendarische van wijnhuizen als Bertani, Quintarelli en Dal Forno.

In restaurant Ross Lovell te Rijsoord verzamelden een selecte groep particuliere en professionele liefhebbers zich onlangs om er uitgebreid kennis te maken met de geschiedenis, druivenrassen en de achtergronden van Amarone. Bijna 50 wijnen werden er geproefd en ze toonden onomstotelijk aan hoe divers het begrip is. Theorie en praktijk gingen hand in hand en uiteraard was er de nodige aandacht voor alle bla bla en aperte nonsens rond Amarone, zoals enige tijd geleden te zien was in een TV-show van een niet nader te noemen man met bijzondere snor.

Vereerd en blij waren de deelnemers met de aanwezigheid van Andrea Lonardi, hoofd wijnmaker van de Bertani Groep. Op de laatste avond ging hij in op de vinificatie van Amarone, waarbij belangrijke verschillen werden vastgesteld met de productie van ‘normale’ rode wijnen.
Tot de selectie wijnen behoorden die van Roccolo Grassi, Masi, Musella, Zonin, Torre d’Orti Cavalchina, Pieropan, Tenuta Sant’Antonio, Venturini, Zenato, Fidora, Zymè, Nicolis, Tommasi, Tedeschi, Brunelli, Monte Faustino/Fornaser, Viviani, Guerrieri Rizzardi, Le Guaite di Noemi,  Bertani, Quintarelli, Romano dal Forno en Valentina Cubi.

Een minstens zo gewaardeerde gast was Sabrina Tedeschi, die de deelnemers aan de tweede Amarone workshop (dit keer in Kasteel Waardeburg) met een bezoek verraste. Zij ging o.a. in op de verschillen van inzicht tussen het Consorzio en de groep producenten die zich heeft verenigd in ‘Le Famiglie Storiche’. Zij hanteren hun eigen (strengere) regels en zetten zich af tegen de koers die het Consorzio vaart. De wijnen van de producenten die zij vertegenwoordigde, tonen hun visie onomstotelijk aan en de deelnemers genoten van een ruime selectie wijnen van Allegrini, Begali, Brigaldara, Guerrieri Rizzardi, Masi, Musella,  Sant’Antonio, Speri, Tedeschi, Tommasi, Venturini en Zenato.

De andere avonden ook aandacht en respect voor wijnhuizen die nog altijd trouw zijn aan het Consorzio en aantonen eveneens wijn op het hoogste kwaliteitsniveau te kunnen maken. Onder hen: Cantina Valpolicella Negrar, Aldegheri, Ca’ la Bionda, Zymè, Novaia, Ilatium, Roccolo Grassi, Corte Rugolin, Fidora, La Dama, Le Guate di Noemi, Le Ragose, Bertani en Valentina Cubi. Al met een al een zeer uitgebreid aanbod met wijnen in diverse stijlen en van allerlei oogstjaren.

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

Terugblik workshop Brunello di Montalcino

Terugblik workshop Brunello di Montalcino

Deze befaamde Toscaanse wijn stond meerdere keren centraal, o.a. tijdens driedelige workshops bij “3 Keuken en Bar” in Oudewater en het Dorpshuis te Tuil.

Professionals uit handel en horeca maakten er, samen met verschillende particuliere liefhebbers, nader kennis met alle aspecten die deze wijn zijn leidende positie op de internationale wijnmarkt hebben gegeven. Niet alleen de geschiedenis, wetgeving, druif en vinificatie kwamen aan de orde, maar ook onderwerpen als terroir, microklimaten, oogstjaren en de individuele stijl van de wijnmakers. De theorie werd helder in beeld gebracht d.m.v. een uitgebreide powerpoint presentatie en in de praktijk getoetst aan de hand van een unieke selectie van bijna 50 wijnen die speciaal voor deze workshop werden verzameld.

Geproefd werden o.a de universele stijl en kwaliteiten van de wijnen van Banfi en Silvio Nardi, de fruitrijke mondiale accenten in de wijnen van Donatella Cinelli Colombini, het fraai gedoseerde houtgebruik in die van Uccelliera, de elegante kracht in de Brunello van Salvioni, verfijning en uithoudingsvermogen in de wijnen van Fuligni, de pure, robuuste postuur van de Brunello’s van Tiezzi en Casisano, de fraaie expressie van de oogstjaren in de wijnen van Poggio Antico en de natuurlijke benadering in de wijnen van Piombaia.

Ook zeer gewaardeerd werden de betrouwbare kwaliteiten van de wijnen van Caparzo en Val di Suga, de altijd intrigerende wijnen van Col d’Orcia en Argiano, de nog te vaak onderschatte klasse van de wijnen van Il Poggione, de inmiddels onbetwiste kwaliteiten van de wijnen van Pietroso, de historische waarde van de wijnen van Barbi en Baricci, het evenwicht in de wijnen van Mastrojanni en San Filippo, de moderne ‘touch’ in de wijnen van La Poderina, de eigen stijl van Altesino, Piancornello en Cerbaia, het streven naar perfectie in de wijnen van Pieve S. Restituta en het potentieel van de wijnen van Ferrero.

Heel bijzonder was het om de wijnen van het eigen domein van sterconsultant Carlo Ferrini te proeven (Il Giodo) en de speciale “Anniversary-Brunello’s” van Pian delle Querci en Sassosole, gebotteld voor het 50 jarig- jubileum van het Consorzio.

Veel ontzag kregen de balans, de verfijning en het doorzettingsvermogen van de wijnen van Gianni Brunelli le Chiuse di Sotto, de ultieme finesse van de wijnen van Poggio di Sotto en de unieke stijl van de wijnen van de stamvader van de Brunello: Biondi-Santi.

Verkorte versies van de workshop werden samengesteld voor een wijnclub in het uiterste zuiden van Nederland en een groep liefhebbers in de omgeving van Antwerpen.

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

Bonaire; zon, zee en veel lekkers

Bonaire; zon, zee en veel lekkers

Ook op vakantie moet je eten en hoewel ik verwoede pogingen heb ondernomen om werk en privé te scheiden, was het onvermijdelijk om me, zo af en toe, toch even serieus bewust te zijn van hetgeen ik at en dronk tijdens onze reis naar Bonaire begin juni.

Cocktails, cocktails en…
Het was een echte vakantie en hoewel gastronomische uitdagingen en een dag of wat vrij zijn elkaar niet hoeven te bijten, heb ik mijn tanden niet echt in culinaire uitspattingen gezet op dit nog altijd niet schandalig uitgebuite eiland. De focus lag meer op het ontdekken van de adembenemende onderwaterwereld dan op de lokale horeca, waarbij frequent uitzonderingen werden gemaakt voor een uitgebreide kennismakingen met vrijwel elke cocktailkaart… Ik ben de tel en het overzicht een beetje kwijt, maar kan me nog herinneren dat ik naast klassiekers als mojito, marguerita, caiparinha, sex on the beach (ja, ja…) en piña colada, ruimschoots heb genoten (o.a. bij Karel’s) van voor mij nieuwe creaties waaronder de goose joose en de drunken sailor.

Warm
Op een eiland waar het altijd 30 graden Celsius is (give or take a degree) is het natuurlijk een opgave om dranken, en zeker wijnen, op een beetje acceptabele temperatuur te serveren en te genieten. Maar met wat creatieve kunstgrepen, techniek, geduld en inzicht hoeft dat geen enorm probleem te zijn. In de meeste zaken bleek de schenktemperatuur prima op orde. Het enige wat je als gast moet onthouden, is dat je je glas (met cocktail, bier of wijn en zelfs water) gewoon niet te lang moet laten staan. Dat lukte me gelukkig ‘best aardig’.

Iemand Iguana?
Qua eten heb ik het rustig gehouden, wat betreft uitgebreid uit eten in ieder geval. Maar genoten heb ik beslist, zeker van gerechten gebaseerd op lokale ingrediënten. Daar zijn er overigens niet zo heel veel van, als je vis buiten beschouwing laat. Het eiland telt de nodige wilde ezels, maar deze worden niet gegeten (daarvoor kun je dichter bij huis terecht, bijvoorbeeld in Apulië of de Veneto in Italië). Geiten (het eiland telt er meer dan genoeg) en iguana staan wel op menige menukaart en tijdens de allereerste lunch van deze vakantie genoot ik van een perfecte Bonairean Kabritu Stoba (met ‘Rice with beans, fried banana, fried yuca and salad’) bij El Mundo in Kralendijk. Een simpele maar prima bereide Yguana stoba at ik bij Posada Para Mira in Rincon; het is effe kluiven, maar dan heb je ook wat bijzonders. Op hun kaart staat overigens ook de conch, of karkó’s zoals ze op Bonaire worden genoemd, maar deze mogen hier niet meer gevangen worden en komen daardoor (meestal) uit het buitenland.

Tarpons en Ingridiënts
Rum runners is dé plaats op Bonaire om Tarpons te zien. Je hoeft niet eens nat te worden, want ze cirkelen in grote getalen rond in de Caribische zee beneden het terras. Geduldig wachten ze daar de tafelrestjes af en vermaken ze de gasten met wild gespetter als er iets te eten is. Ook talloze andere vissen weten inmiddels waar ‘Abraham de mosterd haalt’ en het is er dan een drukte van jewelste rond etenstijd. Het eten bij Rum Runners is overigens prima, geen fratsen, maar simpele, goed klaargemaakte gerechten voor een prima prijs en uitzicht op veel spektakel in het water.
Op een beduidend hoger culinair niveau wordt er gekookt bij Ingridiënts Restaurant, eigendom van Ingrid van der Valk. In goed gezelschap aten we er een keur aan gerechten, waaronder de zeer smakelijke ‘Oyster Tasting’, Wicked Tuna 2.0 (gemarineerde tonijn tartaar, tonijn tataki en geroosterde tonijn geserveerd met wasabi crème en marshmallows van soya), Guinea Fowl (langzaam gegaard in koffie en Tia Maria, geserveerd met mousseline van zoete aardappel), en een fantastische ‘Dorade in zeezout’.

Barracuda en lionfish
De moeite waard is een bezoek aan It Rains Fishes. De cocktailkaart is uitgebreid, de wijnen zijn zondermeer correct en het eten erg netjes. Ik at er als lunch een opvallend malse barracuda, veel beter dan de droge meuk die je elders vaak geserveerd krijgt. Een specialiteit op Bonaire is de lion fish; een invasieve exoot die een bedreiging is voor diverse inheemse vissoorten. De vis hoort oorspronkelijk in de Indische oceaan thuis, maar werd in 1992 voor het eerst voor de kust van West Palm Beach gesignaleerd, waarschijnlijk het gevolg van de levendige handel in vissen voor aquaria.
De vis, die in deze wateren geen natuurlijke vijand heeft, bereikte Bonaire in 2009 en bedreigt er de zo delicate natuurlijke balans. Speciaal opgeleide en uitgeruste duikers jagen op de vis en de restaurants betalen een goede prijs voor deze specialiteit. Een bijzonder adres om lionfish te eten is de Cactus Blue Food Truck, waar Thamara er een smakelijke burger of wrap van maakt. Cactus Blue behoort tot de lievelingsadresjes van menig local en toerist en ook dit jaar kregen ze op grond van de lovende woorden van hun vele fans weer de ‘Tripadvisor Certificate of Excellence’. De lionfish burger (twee kleintjes om precies te zijn) was goed, maar ik was meer onder de indruk van hun Kiteburger, rijk gevuld en werkelijk perfect bereid. De food truck staat regelmatig bij Donkey Beach, bij de snorkel- en duikplek ‘Corporal Meiss’.

Snorkelen
Over duiken en snorkelen gesproken. We duiken niet, maar Bonaire is ook voor snorkelaars een waar paradijs. De meest fantastische vissen hebben we gezien bij onze favoriete snorkelplekken waaronder Cliff, Wayaka II, Tori’s reef, Andrea, 1000 Steps en uiteraard Klein Bonaire onder de uitstekende begeleiding van het team van ‘the Woodwind’. Bij de Salt Pier zwommen we met diverse schilpadden, zagen we een strakke formatie squids hun kunsten vertonen en waren we onder de indruk van grote scholen vissen in allerlei kleuren, vormen en maten. Maar onvergetelijk was het aanzicht dat we daar hadden op een gigantische groene murene; man size, majestueus en ‘creepy as hell’, wat een monster!

Ander leuks
Tussen de cocktails en het snorkelen door, deden we ook nog wat andere leuke dingen op het eiland, zoals een tour door de Mangroves; een absolute aanrader. Het is een prachtig (en beschermd) natuurgebied waar veel jonge vissen, vogels en andere dieren te bewonderen zijn, tenminste, als je een beetje kunt kajakken en ze niet, zoals een Amerikaanse toerist dat deed, wegjaagt met je peddel. De grottekeningen bij Boca Onima zijn misschien niet zo spectaculair, maar dat is de kust daar wel; woest en niet bepaald uitnodigend. Zwemmen, snorkelen of duiken wordt er afgeraden….
Uitwaaien deden we bij de vuurtoren en uitgebreid proeven (ja, ik kon het niet laten) bij ‘The Cadushy Distillery’ in Rincon. Daar leerde ik dat cactussen meer nut hebben dan ik verwachtte; je kunt er namelijk een likeur van stoken. Ook hun andere likeuren en distillaten zijn de moeite waard; zo was ik bijzonder gecharmeerd van de Kukuï of Aruba, de Gold of Statia en de Rom Rincon. De wijnen waren misschien matig (o.a. een te zoete en ook te oude blush), maar het eten bij El Encanto bleek erg prettig met een lekkere frisse ceviche van squid. Oscar doet het daar best goed en volgens mij missen ze hem bij ‘At Sea’, zoals je verderop kunt lezen ;-)

Brass Boer
Tja, en als je dan één keer echt lekker wil eten, waarom dan niet bij Brass Boer? De zaak van Jonnie en Thérèse Boer opende op 15 november 2017 haar deuren en is gelegen aan het water van het Delfins Beach Resort. Het mag gezegd worden; de locatie is spectaculair. Uitgebreid genieten staat centraal bij Brass Boer en dat hebben Natascha en ik dan ook gedaan (het was immers onze trouwdag). Een glas Billecart-Salmon brut was een uitstekende binnenkomer en na wat verschillende glaasjes andere wijnen (o.a. bij een fenomenale ‘On the beach’, oester met ganzenlever en oloroso sherry), was de Il Poggio, de Chianti Classico Riserva van Castello di Monsanto 1995 een fantastische begeleider van ons hoofdgerecht; zes weken gerijpte (Nederlandse) melkkoe-ribstuk met frieten, gepofte knoflook, beenmerg en citroen.  Wil je geen risico lopen en ‘gewoon’ maximaal genieten? Ga dan naar Brass Boer. Alles klopt er; de locatie, het eten, het drinken en de bediening. Het is niet het goedkoopste restaurant op Bonaire, maar de prijs-kwaliteit verhouding is perfect. Waarom genoegen nemen met minder?

At sea; nou ja, bijna…
Heel ‘bijzonder” bleek ons laatste avondmaal bij At Sea. Ik vermoed dat het niet expres zo gearrangeerd was, maar tijdens het diner werden we getrakteerd op een speciaal “ballet”, uitgevoerd door dokwerkers die rangeerden met containers van een zojuist aangemeerd vrachtschip. Het serene uitzicht op de doorgaans kalme zee veranderde in een woest schouwspel met metaal en rubber in een hoofdrol, gehuld in een ‘goût de pétrole’ die niets te maken had met riesling. We vonden het in zekere zin amusant, maar uiteraard niet optimaal. Het eten en het bijbehorende wijnarrangement bevielen niet echt. De gerechten kwamen me onevenwichtig over en de wijn-spijs combinaties rammelden, vooral omdat de wijnen erg weinig te bieden hadden. Opmerkelijk was de appel-fetisj van de chef; om mij volstrekt onduidelijke redenen was elk gerecht voorzien van deze vrucht, of dat nu toegevoegde waarde had of niet. Ik begrijp dat je op een tropisch eiland frisse accenten in je gerechten wil verwerken, maar zo veel en zo vaak diezelfde (groene) appel?

Het mocht onze pret niet drukken en we verlieten Bonaire de volgende dag met een ontspannen gemoed en voldaan gevoel.
Vooraf dachten we dat dit ons laatste bezoek aan Bonaire zou zijn, maar het eiland heeft iets wat ons ook na drie keer nog bijzonder aantrekt. Wat ons betreft dus geen ‘Vaarwel Bonaire’ maar: Tot ziens!

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

Tampere Wine Fest

Timo Jokinen (alias Viinitimo) is wereldberoemd in én buiten Finland. Hij is rustig, ervaren, bekwaam en bovendien een prettig persoon. Onder zijn kalme uiterlijk zit een energieke persoonlijkheid verscholen, altijd klaar om allerlei uitdagingen aan te gaan op het gebied van wijn en gastronomie. Samen met zijn vrouw Pannee heeft hij talloze, letterlijk grenzeloze, evenementen georganiseerd, waaronder het Tampere Wine Fest.

Internationaal
In het Olympia theater in Tampere presenteerden onlangs ruim 40 producenten meer dan 300 wijnen en werden verschillende proeverijen en Master Classes gegeven. Italië was ruim vertegenwoordigd, maar ook diverse Franse en andere Europese wijnproducenten en wijnmakers uit Zuid-Amerika en andere delen van de wondere wijnwereld waren aanwezig. Tot de bijzondere gasten behoorde collega Yair Koren Kornblum die er een proeverij rond Israëlische wijnen verzorgde, zoals ondergetekende dat mocht doen met een fraaie selectie Chianti Classico.

Toscane
PR-specialist Riccardo Gabriele was er om de wijnen van enkele van zijn relaties te laten proeven, waaronder die van San Gervasio, Boscarelli en Petro Beconcini uit Toscane. Paola Banchi schonk er o.a. de wijnen van Tua Rita, inclusief één van mijn meest favoriete wijnen, de Giusto di Notri. De wereldwijd zeer geprezen Redigaffi ontbrak evenmin en deze 100% merlot mocht ook op vele Finse bewonderaars rekenen.

Piemonte en meer
Nicola Argamante van Podere Ruggeri Corsini toonde er zijn fraaie Piëmontese wijnen, zoals Chiara Ferraris dat deed met haar onvolprezen wijnen van (o.a.) de Ruché-druif, Sandro de Bruno met zijn mooie Soave Colli Scaligeri en Renata Bonacina met haar Dacapo NIzza. Bijzonder was de kennismaking met David Cohen die me zijn Finse fruitwijnen liet proeven, waaronder de Sametti, een uiterst smakelijke ‘wijn’ van bosbessen. Een persoonlijke mini Master Class kreeg ik van Rita Russo uit Sicilie, die wereldberoemd is om haar Limoncello (o.a. verkrijgbaar via Wijngoeroe, Lammert Wiegmink), maar ook een fantastische Liquore di Arancia, Gelsi Neri en Alloro maakt.

Culinair en zo
Tussen de proeverijen door was het mogelijk om Tampere wat beter te leren kennen en stops bij de markthal, uitkijktoren van Pyynikki en de Dom van Tampere (ontworpen door Lars Sonck), leerde dat de op twee na grootste stad van Finland, ook voor niet-wijnliefhebbers het nodige te bieden heeft. Tot de culinaire specialiteiten behoren (uiteraard) diverse vissoorten uit de talloze meren in de directe omgeving van Tampere, zoals ik mocht proeven in Ravintola Henriks en Ravinteli Bertha. Het is een soort traditie geworden om samen met collega Yair aan het officiële programma van onze wijnreizen te ontsnappen en in plaats van saaie, eindeloze en vaak matige  galadiners, gewoon even een pizza met een biertje te pakken. Ons bezoek aan Tampere verplichtte ons niet tot opzitten-en-pootjes-geven-diners, en zonder schuldgevoelens (voor zover aanwezig) genoten we van een uitstekende pizza met een glas Moretti in Pizzarium Luca.

Klein maar fijn
Het Tampere Wine Fest is een kleinschalig evenement, maar telt vele wijnen op het hoogst mogelijk kwaliteitsniveau. De selectie en het netwerk van Timo Jokinen laat zich niet beperken door het staatsmonopolie van Alko, zodat ook wijnen die niet in de Finse wijnhandel of restaurants te vinden zijn kunnen worden geproefd. Alleen dat al bevestigt de bijzondere positie en toegevoegde waarde van deze wijnbeurs.

Chianti Classico
Voor de proeverij selecteerde ik de volgende wijnen:

– Monteraponi, Chianti Classico, 2016
– Querciabella, Chianti Classico, 2015
– Castellare di Castellina, Chianti Classico Riserva, 2015
– Castello di Monsanto, Chianti Classico Riserva, 2014
– Badia a Coltibuono, Chianti Classico Riserva, 2013
– Le Miccine, Chianti Classico Gran Selezione, 2014
– Fontodi, Vigna del Sorbo, Chianti Classico Gran Selezione, 2014

Een mooie diversiteit aan stijlen, variërend van de even mondvullende als frisse en loepzuivere Monteraponi, de fijne Querciabella met zijn mondiale accent door de delicate invloed van barriques en de klassieke aroma’s van de Badia a Coltibuono. De Riserva van Castello di Monsanto nog jong en toegeknepen, maar veelbelovend voor de toekomst, terwijl de Riserva van Castellare zich nu al gul en rijk presenteerde. Dat er in 2014 wel degelijk mooie wijnen zijn gemaakt, werd benadrukt door de Gran Selezione van Miccini en (uiteraard) de Vigna del Sorbo van Fontodi.

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest