Garbole bij Fred
- Door Fred
- maart 27, 2019
- 18:11
De gebroeders Filippo en Ettore Finetto hebben een simpele kijk op wijnmaken: ze willen gewoon een unieke wijn op wereldniveau maken. Dat is uiteraard ‘iets’ makkelijker gezegd dan gedaan, maar ze laten in ieder geval niets aan het toeval over om dat doel te bereiken.
Garbole
Hun bedrijf Garbole is gevestigd in het plaatsje Tregnago, gelegen in de Val d’Illasi, daar waar ook de illustere wijnproducent Romano Dal Forno gevestigd is. De Val d’Illasi behoort niet tot het Classico district, maar geldt wel als één van de meest veelbelovende delen van het Valpolicella gebied. Voor een belangrijk deel is dat te danken aan Dal Forno en ook Ettore geeft aan dat zijn fameuze buurman hun grote voorbeeld is en op verschillende manieren heeft bijgedragen aan het ontstaan en succes van Garbole.
De eerste wapenfeiten van de gebroeders Garbole dateren uit 1994. Hun jeugdig enthousiasme is niet te stuiten en doet ze besluiten wijn te gaan maken. De garage van hun vader fungeert als productieruimte en de eerste liters wijn zijn al snel een feit. Ze hebben meteen grootse plannen en bezoeken allerlei wijnbedrijven in binnen- en buitenland om daar ervaring op te doen en de basis te leggen voor hun eigen wijnen.
Plezier
Ze willen dat hun wijnen zich duidelijk moeten onderscheiden en ‘plezier’ als kernwaarde moeten bezitten. Een wijn die geen plezier is om te drinken is weinig zinvol, zo stellen ze, en daar hebben ze natuurlijk gelijk in. Daarnaast vinden ze dat hun wijnen ook om andere redenen indruk moeten maken, op grond van pure kwaliteit bijvoorbeeld én een unieke uitstraling in de meest brede zin van het woord. De eerste jaren staan echter vooral in het teken van leren en de wijnen die ze maken worden dan ook niet zelf gebotteld, maar anoniem verkocht.
Pas in 2001 brengen ze hun wijnen onder de eigen naam Garbole op de markt en succes laat niet lang op zich wachten. Verschillende wijnschrijvers zien in Garbole een nieuwe ster aan het Veronese firmament en belonen de inspanning van de gebroeders Finetto met fraaie scores. In 2015 zou Silvio Berlusconi de wijn geschonken hebben op zijn 79ste verjaardag, maar over de vraag of dat als compliment gezien moet worden, verschillen de meningen… In ieder geval worden het bedrijf en de wijnen met veel gevoel voor drama gelanceerd , waarbij de combinatie van veel zwart met felrood zijn uitwerking niet mist. Ook de prijsstelling draagt bij aan de positionering van het domein in de top van de Italiaanse wijnbouw; de wijnen variëren in prijs van ruim € 67,50 tot € 375,00, vergelijkbaar met die van Dal Forno en Quintarelli.
‘H’
Een ander bijzonder aspect is dat de namen van alle wijnen met een ‘H’ beginnen, want het is juist deze letter die ‘stilte nieuwe betekenissen geeft’, aldus de gebroeders Finetto. Ook zoeken ze toenadering tot de kunstwereld en verzorgen ze kunstexhibities die hun eigenzinnige visie op de wijnwereld benadrukken.
Bijzondere druivenrassen
Voor de wijnen heeft men circa 12 hectare aan wijngaarden in bezit, een deel daarvan nieuw, maar de meeste vrij oud met een leeftijd die oploopt tot ongeveer 60 jaar. Bijzonder is het gebruik van minder bekende druivenrassen als de saccola, pontedarola, negrara en spigamonti, rassen die door de phylloxera-ramp grotendeels verdwenen, maar nu opnieuw in de belangstelling staan door hun unieke eigenschappen. Zo is de saccola (van origine uit het Lessini gebied en daar al rond 800 genoemd in documenten) goed bestand tegen hitte en geeft hij wijnen met een lange levensduur. Ze vonden enkele stokken in een oude wijngaard en gingen er op verzoek van Aldo Lorenzoni (directeur van het Consorzio del Soave en Lessini Durello Doc) mee aan de slag. De negrara is een donker gekleurde druif die de laatste jaren alleen nog voorkwam in Trentino-Alto Adige en de Veneto en zijn naam dankt aan de gemeente Negrar of zijn zwarte schil. Bioloog Ciro Pollino beschreef de druif al in 1818 en DNA-onderzoek uit 2006 duidde op een relatie met de enantio (alias lambrusco a foglia frastagliata) uit Trentino. De turchetta is al eeuwen bekend en was in de 19e eeuw zelfs veelvuldig aangeplant in de regio. Van de pontedarola is (mij) amper iets bekend. De basis voor de meeste wijnen is echter de corvina, de druif die (als het goed is) verder geen introductie nodig heeft.
Voor het onderhoud van de wijngaarden maakt men gebruik van de diensten van een agronoom en hanteert Garbole biologische biodynamische uitgangspunten, hoewel de wijn niet als zodanig is gecertificeerd. In de kelder geen kunstmatige ingrepen, ook hier veel respect voor moeder natuur. Wel opvallend is de keuze voor vaten van 350 liter van Amerikaans eiken (gemaakt in Spanje) en de lange tot zeer lange lagering; de Hurlo tot wel 7 jaar. De totale productie bedraagt momenteel circa 25.000 flessen, waarvan overigens maar 10% in Italië blijft. Uitbreiding zoeken we niet, aldus Ettore, we willen alles graag zelf onder controle houden en met deze aantallen lukt dat.
Garbole (en meer) bij Fred (**)
De avond begon buitengewoon aangenaam met een glas Cuvee Real Brut van Antica Fratta, een Franciacorta DOCG met een fijne structuur, levendig karakter en hoog doordrinkgehalte; erg netjes en geschonken bij verschillende smaakvolle, smaakopwekkende amuses (tartelette met zalm en gelei van rode biet, ganzenlever op krokantje van parmezaanse kaas en merengue van appel en gember met dorade gemarineerd in madrascurry en een druppel bleekselderij).
Het eerste gerecht, tartaar van zeebaars met champagne, parmigiano en truffel, werd begeleid door de Riserva van Antica Fratta, naar mijn smaak iets te rijk gedoseerd met hout, maar bijzonder gewaardeerd door velen.
Bij de tarbot met paling in groene tempura, aceto balsamico en basilicum werd gekozen voor de 2015, Vespa bianco van Bastianich (Colli Orientali del Friuli DOC) en hier ging alles goed. Een prachtig gerecht en een heerlijk wijn die elkaar fantastisch aanvulden, hoewel ze los van elkaar niets tekort komen.
Een buitengewoon fraai tussengerecht was de zwezerik met ganzenlever, morilles en een schuim en crunch van aardappel. Absolute topklasse, maar qua impact ondergeschikt aan de 2011 Heletto van Garbole. Deze indrukwekkende wijn met veel kleur, sap en smaak denderde over het gerecht heen en dat was eigenlijk een beetje jammer. De wijn is zeer goed, met veel materie (de corvina en corvinone drogen 20-30 dagen), een duidelijk zoet accent en veel fruitrijk sap. Het hout (maar liefst 36 maanden) is eveneens duidelijk aanwezig, maar goed verweven. Het plezier van de wijn zit hem in zijn vermogen om te imponeren; subtiele wijn-spijscombinaties zijn niet ‘zijn ding’.
De Miral eend met rode biet, kaantjes, doperwtjes en puntpaprika was geweldig en maakte een ieder erg blij. Een collega-chef van patron-cuisinier Fred Mustert roemde de kwaliteit van het vlees en het gerecht; complimenten die volledig op hun plaats zijn. De 2010 Hatteso van Garbole was minder overheersend dan Heletto bij de vorige gang, maar ook deze wijn laat luid van zich spreken. Een amarone met veel macht en kracht en overduidelijk een lange houtrijping met veel rokerige tonen en zoethout. Het fruit is zeer geconcentreerd en galmt lang na, ook al komen de houttonen in de finale wat meer naar voren. De lengte is goed, de stijl van de wijn duidelijk in de richting van Dal Forno, maar dan met andere houttonen.
Bij de 2011 Hurlo van Garbole koos de equipe van Fred voor runderribstuk-sukade-stroganoff en de wijn heeft inderdaad een stevig gerecht nodig. In de neus wat vluchtige fruittonen, ook weer veel concentraat en hier wat meer toost dan in de voorgaande wijnen. Impressies van grafiet in de afdronk worden mooie opgevangen door het vlees en zorgen dat de combinatie werkt, ook al heeft ook deze wijn de neiging erg dominant te zijn.
De avond werd afgesloten met de 2011 Hestremo van Garbole, een Recioto della Valpolicella, waarvan de druiven minimaal 120 dagen zijn gedroogd. Hoewel de wijn niet superzoet overkomt, heeft hij toch 200 g/l restzoet volgens Ettore. Het kruidige, bessige karakter van de wijn wordt weer aangevuld met houttonen die een ‘smokey BBQ’ effect geven. Bij de selectie van kazen, samengesteld door fromagier Sven van Leeuwen, paste de wijn naar mijn mening vooral goed bij de Taleggio-stijl kaas.
Terugkijkend kan geconcludeerd worden dat importeur Matthieu Klaassen van Pane e Vino uit Breda een bijzonder wijnhuis aan zijn portfolio heeft toegevoegd. Hij mag Axel Rosier en vooral Joey Lange (hij ontdekte Garbole in restaurant Parkeuvel toen een gast hem de wijn liet proeven) dankbaar zijn dat ze hem op dit domein attendeerden. De wijnen zijn indrukwekkend, de prijzen ook, maar dat laatste is natuurlijk alleen maar ‘iets’ als je het niet hebt ;-)
Importeur: Pane e VIno Breda
